Nou ja, wéér goed geslapen! Zou de zuivere gezonde lucht van Lapland ermee te maken hebben? Vandaag deze maar extra diep opsnuiven, laat die neuzen maar eens genieten. Dat kan makkelijk want we gaan een flink stuk lopen. Een pracht wandeltocht door dit winterse Paradijs met besneeuwde bomen, bevroren rijp en over een groot hard bevroren meer waar ik onbewust toch naar wakken speur. Je hoort alleen het knisperende geluid van de sneeuw onder je voeten. Het heeft iets magisch. Zo stappen we vele kilometers door een gebied dat hier 2 miljard jaar geleden werd gevormd met zacht rotsmateriaal. Wat weg erodeerde tot er hard kwartsiet overbleef en waar wij nu overheen lopen. Werkt uitermate relativerend. Terug van onze tocht hebben we een saunabezoek gepland. In Finland is de sauna een belangrijke plek. Men ontmoet elkaar daar, zakendeals worden er gesloten, ze reinigen er hun ziel, zaligheid en lichaam. Er zijn miljoenen sauna’s in dit land en een Fin gaat er minimaal één keer per week heen. Okee, okee dan gaan wij ook. Ik weet dat ik heel veel mensen tegen me in het harnas jaag maar ik vind het maar een gedoe. Hoopvol kijk ik of je er ook de sneeuw in kan rollen want dat is grappig, maar zie alleen een rij douches. Ik doe keurig de 3 rondjes en probeer heus in een soort mindfulness of zoiets te komen maar het zit gewoon niet in me. “Wat had ik nu allemaal kunnen doen” en “getsie, nu moet ik mijn haar weer wassen.” Je zou er mooi van worden maar waarom zijn de Finnen dan niet echt knap?” en “wie zou ik zeker nooit in de sauna tegen willen komen?” Ik hobbel opgelucht weg en probeer balanserig te kijken in een leuke badjas met elanden erop.
Het dessert is bijna op als de AuroraAlert gaat. Snel, het noorderlicht is te zien! Ik spring op in totale euforie en trek Bart mee. We moeten naar het meer, vooruit! Op dat moment begint de bediening over hoe laat we willen ontbijten. Wegwezen! Ik duw haar net niet ruw opzij, mompel wat over aurora borealis, race naar onze kamer voor jas, muts, wanten en maak Bart bloednerveus omdat hij echt moet opschieten. Kom op nou, soms is het licht er maar enkele minuten, hop hop tempo! Bart vergeet zijn handschoenen, extra trui en bevriest bijkans maar ik sta te springen van blijdschap. Ik zie het noorderlicht. Okee, niet het allersterkste licht maar een kniesoor wie daar op let. De telefoon stopt ermee door de kou, Bart is half bevroren en we gaan terug naar de kamer. Ik straal van oor tot oor en zie dat ik het servet van de eetkamer heb meegenomen. Een half uur later rennen we weer naar het meer. Nóg een alert. Wat heb ik toch vaak geluk. Ik heb het noorderlicht gezien. Het moet niet gekker worden.
…
jannekeschrijft.com 