Deze morgen steken we het hele besneeuwde meer over. Het is ijskoud en prachtig wit. De dikke laag sneeuw maakt het lopen lastig. Het feit dat er een enorme hoeveelheid ijskoud water met een diepte van 15 meter zich pal onder ons bevindt probeer ik te negeren. Dan is daar opeens een stuk met een zacht brijerige sneeuw/ijs structuur. Zonder wat te zeggen stevenen we op de kant aan. We ontdekken een pad omhoog. De route terug moet te vinden zijn. Voorwaarts! Ik loop voorop. Het pad is smal en slingert prachtig tussen de bomen. Ik hoor Bart roepen dat hij steeds wegzakt. Ik heb nergens last van, een 40 kilo verschil in gewicht weegt blijkbaar zwaar op dit pad. Bij iedere stap zakt Bart weg, dit kan zo niet. “Keer om, we nemen de schuine hoek over het meer terug!” Bart kruipt inmiddels over het pad. Ik loop achter hem óp het pad. Ik gier het uit, ik loop daar met een wanhopig kruipende man voor me. Weer op het meer, ik met buikpijn van het lachen en Bart content met zijn herwonnen waardigheid stappen we flink door. Een uurtje later zitten we aan de koffie.
’s Middags gaan we naar de amethistenmijn bij Luosto in het National Park. Het is de enige amethistenmijn ter wereld die je kunt bezoeken en nu ik dit weet wil ik erheen. Eerder ontbrak die wens. Met een rupsvoertuig, een pendolino rijden we naar de top van de berg. Boven lijkt alles nóg veel witter. Het is hier buitenaards mooi. De mijn zie je niet, die zit in de ingewanden van de oude berg. Een berg die 2000 miljoen jaar geleden bij Rusland lag en langzaam naar Finland schoof. De bomen om de mijn vormen prachtige sculpturen onder een dikke laag sneeuw. Een jongeman met woeste baard vertelt over het ontstaan van de amethist en hoe ze te zoeken. We krijgen een klein hamertje en tikken en graven erop los. Het werkt verslavend. Wanneer er een signaal is dat je nog 3 minuten mag graven hak en zeef ik me helemaal suf. De opzet van het mijnbezoek is vooral lonend voor de mijn. Een klein stukje gevonden amethist, met een waarde van enkele euro’s mag je houden. De rest lever je in waarna je het in het souvenierwinkeltje voor aanzienlijke bedragen terug kunt kopen. Ik vind het een komisch idee dat een steen waaraan ze geheimzinnige krachten toekennen en die je zelfinzicht zal bieden bij verslavingen, daar door veel mensen wordt gekocht. Fluistert de steen straks als de afschrijving van de bank binnenkomt “doe wat aan die koopverslaving.”
…
jannekeschrijft.com 