Vandaag staat Wroclaw op het programma. Een ontzettend leuke stad! Een studentenstad, Hanzestad en in 2016 de Culturele Hoofdstad van Europa. Met 37 graden is de temperatuur voor lopen door een stad wel hoog. De stad zucht en kreunt van de warmte. Toch lopen we nog 19 kilometer, ongemerkt doe je veel stappen.
Vanuit ons prachtige hotel loop je zo naar het oude centrum. We passeren eerst het monument van de anonieme voorbijganger uit 1977. Aan de ene kant van de weg gaat een groep mensenbeelden de grond in en aan de andere kant komen ze er weer uit. Er is veel over deze beelden geschreven maar de werkelijke betekenis is niet bekend. Goed zo, dan kan ik er mijn eigen ideeën over hebben. Ik zie er een deportage in, misschien wel ingekleurd door het veelvuldig verdiepen in de tweede WO de laatste dagen. Even verder komen we op het marktplein Rynek. Daar kijken we alsmaar om ons heen. Prachtige gebouwen en kleurige huizen.
We speuren rond op zoek naar kabouters. Wroclaw staat er vol mee. Er zijn er meer dan 300. Ooit verschenen deze kabouters hier als protest tegen de Sovjet. Nu zijn ze het symbool van de vrijheid. De kathedraal (eigenlijk is het een eiland van kathedralen) is schitterend. Het is een kerk met een liefdevolle uitstraling. Ik zag er geen enkel schilderij met die gruwelijke afbeeldingen die je zo vaak in kerken ziet en waarvan kleine kinderen ongetwijfeld nachtmerries hebben.
We lopen heel lang rond maar dan lonkt toch het terras. Vlak ervoor staat een kabouter die water sproeit ter verkoeling. Het is amusant om mensen te bekijken en hun reacties op de waternevel. De stoïcijnse mannen die soms met kinderwagen en al gewoon doormarcheren. Kleine kinderen, eerst aarzelend in een grote bocht eromheen, maar uiteindelijk kletsnat gillend van de pret heen en weer rennen van puur geluk. Het meeste verschil zie je echter bij de vrouwen. Óf het zijn stoere meiden die fier rechtop lachend door de waterdruppels stampen óf het zijn dametjes die verschrikte kreetjes slakend in volslagen paniek ervandoor stuiven en hun armen driftig poetsen op zoek naar waterdruppels.
Terug in het hotel tref ik in de gang van onze kamer een vrouw die het niet lukt met haar hotelpas de kamer in te komen. Ze is doofstom (ze is mee met een georganiseerde reis voor dove mensen). Ik gebaar of het kamernummer klopt. Ze knikt driftig van ja. “Kom op, naar de receptie” gebaar ik, “halen we een nieuwe pas.” Even later blijkt die ook niet te werken. We kijken elkaar verbouwererd aan en ik wil nu haar kamernummer zien, die een kamer verder blijkt te zijn. Ik gebaar sssttt, niemand vertellen, breng haar de juiste kamer in waar ze gierend afscheid neemt. Vaak heb je geen woorden nodig om elkaar te begrijpen.
Opgefrist terug naar het centrum . Vandaag is hier een bier-en wijnfestival. Volop kraampjes en gezellige muziek. Als dessert bestellen we een enorm grote ijscoupe, zo een waarvan je altijd plaatjes ziet maar nooit bestelt. Het is nog steeds 37 graden.
Op de terugweg zie ik opeens een peperbus staan met wervende teksten om naar Nederland te gaan voor een goede baan met carrièremogelijkheden. Wij zien in ons kikkerlandje Poolse vrouwen meestal aan als schoonmaaksters óf op zoek naar een rijke man. Anders werken ze vast in de kassen. De mannen stucadoren. Er werken echter wel degelijk ook veel Polen bij ons in functies als arts, of jurist. De stad met de meeste Polen in Nederland is Zeewolde en niet Den Haag of het Westland. Er komen steeds minder Polen naar ons land. Polen is de snelstgroeiende economie. Bulgaren zullen vast de nieuwe Polen zijn.
Het is laat, vannacht gaat het onweren. Wij kruipen vermoeid ons bed in. Bart slaapt binnen vijf tellen. Mijn hoofd tolt nog van alle indrukken van Wroclaw. Een stad die ik iedereen kan aanbevelen voor een korte citytrip. Je vliegt er in anderhalf uur heen. Wroclaw is een schone, veilige stad met prachtige kleurrijke gebouwen. Met musea, een lichtshow in de avond, heel veel Horeca en leuke winkeltjes. En een prachtige Opera!
jannekeschrijft.com 