IJsland, land aan de rand van de Noordpool.

Vrijdag 19 mei 2023.

Om 2:15 uur rijden we stil de straat uit. De weermannen voorspellen unaniem een zonnig weekend met mooie temperaturen. Maar niet voor ons. Wij gaan naar IJsland waar het weercijfer voor de komende dagen een drie is en het maximaal zes graden gaat worden. Maar dat is allemaal niet belangrijk. Want we gaan naar het land van de gletsers, watervallen, modderpoelen, spuitende geisers en smeulende vulkanen, lavavelden en mos!

We zijn wel erg vroeg op Schiphol. Jammer dat er geen systeem is zodat je er niet uren hoeft rond te hangen. Wat is het al druk! Allemaal aan de thee en koffie. Rijen tafeltjes die allemaal een stopcontact hebben maar die het niet doen. Ik speur naar stopcontacten die de schoonmaak vast gebruikt maar nee hoor, er werkt er niet één. Niemand maakt zich er druk over, het is vier uur in de ochtend.

Gek dat IJsland maar drie uur vliegen is terwijl je denkt naar het einde van de wereld te gaan. Voor we kunnen boarden wil ik nog twee kleine flesjes wijn kopen. De vrouw achter de toonbank vraagt: een zak of direct opdrinken? Het is half zes in de ochtend! Ik moet mijn boarding app laten zien waarop de vrouw verbaasd uitroept: u gaat naar IJsland. Naar IJsland?! Jazeker, antwoorden we stralend. Heel veel zin in. ‘Ik adviseer een paar extra flessen mee te nemen. Het is daar enorm duur.’ Ik vind het genoeg, we hoeven niet als Gall & Gall binnen te komen.

En zo stappen we al om half negen in onze huurauto op IJsland. In de regen, dat wel, maar die hindert ons niet. Het regent hier twee van de drie dagen. Het is niet moeilijk autorijden hier. Er is eigenlijk maar één grote rondweg over het hele land. Daar mag je 90 km per uur op rijden. Verder zijn er grindwegen en veel bruggen. Wie het eerste er is heeft voorrang, geen borden voor nodig.

We tuffen naar Reickjavic. We hebben daar een walvistocht geboekt. Wat waait het hard! Vandaar vast die drie voor het weer. Bart voorspelt een ruwe zee en we maken grappen over zeebenen. Ooit was ik stewardess op een cruiseschip. Even later krijgen we te horen dat de tocht niet doorgaat. Te gevaarlijk met dit weer. Wat is dit? Wij zijn afstammelingen van Hollandse zeehelden. Van Piet Hein, van Tromp en de Ruijter. Die kreeg je niet bang voor wat wind en regen. We kunnen de tour omboeken naar maandagochtend 9:00 uur.

We struinen door Reyckjavic en bezoeken het Walvismuseum, Whales of Iceland. Als ik vandaag geen levende vis zie, dan maar een dooie 🙂 Het is een leuk museum. Niet zo groot, maar ontzettend leerzaam. Wat weten we toch weinig van heel veel dingen. Van de grote blauwe vinvis. Van de omgekeerde evolutie. Hoe de voorpoten vinnen werden en de achterpoten de staart. De bultrug, walvis, orka’s, witsnuitdolfijnen, bruinvissen en de narwal. We bekijken nog de film waarbij het licht uitgaat maar óók bij ons uitgaat. We zijn moe. Op naar de auto voor nog een rit van twee uur naar Reykholt krauma.

Stiekem ben ik blij. Ik kijk uit naar de natuur. Ik heb de stad eigenlijk al bekeken voor nu. Ik wil naar de verlatenheid en de spuitende geiserss. Mijn soulmate kijkt me aan en zegt: ja? We begrijpen elkaar goed.

Voor ons uit doemen bergen op. Niet imposant hoog met 430 meter maar toch altijd hoger dan de Holtenberg of de Holtenberg. De bergen zijn gehuld in een deken van mist en regen maar dat hoort erbij.