Romeo, o Romeo, wherefore are thou Romeo? (3)

Zaterdag 29 juli 2023

Vroeg eruit, het is net licht maar slapen lukt me niet. Prima douches hier en op dit uur lekker voor mij alleen. Fijn, ik start graag rustig.

Ik loop weer helemaal fris naar het dorpje 1,3 km verder om broodjes te halen. Onderweg passeer ik dorpsbewoonsters, modieus gekleed, gekapt met opsmuk, eveneens op pad voor de boodschappen. Ze groeten me vriendelijk. De boodschappen doe ik in het Italiaans. Echt vloeiend gaat het niet maar het enthousiasme voor mijn pogingen is een stimulans.

Dan op naar Verona. Wat een stad! Je verdrinkt er bijna in de charme, geschiedenis en schoonheid. We maken ruim 13 kilometer aan stappen lopen langs de Arena, theatre Romano, piazza Bra, piazza delle Erbe, de kathedraal, ponte Pietra, bezoeken een museum met oude fresco’s, de sarcofaag van Giulietta en lunchen uitgebreid op een terras in een klein straatje.

Wat me enorm verbaasd is de hysterie bij het balkon van Julia’s huis. Er staat een enorme rij voor en ze wilen allemaal een foto van zichzelf op het balkon als waren ze Julia.

Even ga ik aan mezelf twijfelen. Romeo en Julia hebben toch alleen bestaan in de fantasie van Shakespeare? Julia heeft nooit echt bestaan, heeft dus niet in een huis gewoond en het balkon aan het huis is een sarcofaag die later aan het huis is geplaatst. Ik voel dan ook geen enkele drang om in een graftombe te gaan staan om me Julia te voelen. Zo geweldig was haar imaginaire leven bovendien niet, eindigend met zelfmoord door de dolk van haar dode geliefde waarnaast ze ontwaakt was.

Ik wil niet de illusies van de vooral jonge meiden voor en achter mij verstoren en laat ze allemaal voorgaan. Ik mijmer wat over de kracht van een verhaal en de wens er in te geloven. Over het spreekwoord: het puntje van de pen is het sterkste wapen dat ik ken. En over de fantastische marketingstrategie van deze stad die begreep dat romantiek ten top en tragedie iets van alle tijden is.

We zijn bekaf, strompelen naar de auto en keren terug op een uitgestorven camping. Nu even niets doen. Een man maakt nog een praatje en net als ik denk dat Italiaans leren me heel makkelijk afgaat zegt hij dat ik vooral Spaans spreek. Oeps. Ooit deed ik een cursus Spaans. Blijkbaar borrelt die vocabulaire weer op en spreek ik een verwarrende mix van Spaans en Italiaans. Dat wordt dus niets. Ik luister naar de cicaden die me luidkeels uitlachen.