La dolce vita (17)

Zaterdag 12 augustus

Het ongelooflijke is geschied. Ik heb alles bij elkaar wel zeven uur geslapen en schrik om half negen wakker. Half negen! Ik zet nooit de wekker, ben steevast vroeg wakker. Een nacht bestaat voor mij uit hooguit vier uur slaap. Bart was al een uur wakker maar durfde niet te bewegen uit angst mij wakker te maken.

Om even voor negen uur zitten we aan het ontbijt. Bijna verontschuldig ik me voor ons late aantreden. Dan realiseer ik me dat het ontbijt tot tien uur is er nog heel veel gasten binnenkomen. Blijkbaar slapen die allemaal iedere nacht goed.

We gaan vanmorgen heerlijk relaxen bij het zwembad. Het is zo’n prachtige locatie, het zou dom zijn om daar niet van te genieten. Een beetje lezen, veel om je heen kijken, sudoku maken, zwemmen, beetje kletsen, kop koffie. De ochtend vliegt zo aangenaam voorbij maar nu willen we naar het stadje Gallipoli. Een ritje van een kwartier maar dan heb je nog geen parkeerplaats. Met ons zoeken nog veel Italianen een plekje en het getoeter en geschreeuw is een show op zich. Wel jammer dat we er zelf onderdeel van zijn. Een opa in een knalblauw Fiatje spant de kroon. Hij slalomt tussen de rij auto’s, houdt zijn toeter ingedrukt als hij wil invoegen. Dat gaat zelfs zijn landgenoten te ver, een kakafonie van protesterende claxons en uitroepen. Ik verbaas me er vooral over dat die man deze leeftijd heeft weten te halen met die rijstijl.

We vinden uiteindelijk een prima parkeerplek, gooien contant geld in de meter omdat de automaten hier hun neus ophalen voor onze Maestrokaarten en Creditcard. De euromunten slikken ze wel gulzig in. De tarieven zijn hier echter nog goed te doen. We lopen alle straatjes door van het oude centrum en de hele haven rond. We laten de locals beslissen welke wijn we moeten kopen en starten een zoektocht naar een restaurant waar je ook vlees kunt eten. Een heel nieuwe ervaring. Ik eet geen vlees maar wel vis maar Bart eet geen vis. Normaliter is het lastiger om een restaurant te vinden waar ze ook vegetarische maaltijden aanbieden of vis maar hier staan er enkel visgerechten op de kaart. Bart zijn schouders zakken steeds lager. Ik vraag of er hier een restaurant is waar ze vis én vlees hebben. Een absoluut nee is het antwoord. Natuurlijk kan Bart best een dagje zonder vlees maar ik stel toch voor om naar het enige restaurant te gaan waar ze vlees serveren. Wellicht hebben ze daar iets vegetarisch voor me. Bart recht zijn schouders. Slechts luttele passen zijn we onderweg als daar een uitbater is die me met veel drama verzekerd dat hij vlees én vis voor me gaat maken. Hij buigt en flirt en hij irriteert Bart enorm. Ik vind het reuze lollig. Helemaal omdat het terras aan de andere zijde van de straat is en mijn nieuwe vriend de straat opgaat en al het verkeer tegenhoud zodat ik kan oversteken.

Bart sist of we weg kunnen maar ik pieker er niet over. Hij krijgt zijn vlees en ik heb reuze lol. Gelukkig ziet Bart langzaam ook de humor ervan in. En eerlijk is eerlijk, het eten is verrukkelijk. Ik bestel als desert tweemaal amore divino, tweemaal goddelijke liefde. Ik ben benieuwd wat je dan krijgt. Het gerecht bestaat niet, legt mijn nieuwe vriend stralend uit. Ik ga een ijscoupe maken met chocolade- en caramelijs en geef er twee lepels bij én een fles notenlikeur. Dat giet je over het ijs en de passie zal bij je man toeslaan (zou hij zijn inspiratie bij de kruiden- en specerijenzaak pal naast hem hebben opgedaan 😉 ?). Natuurlijk bestel ik dit direct en even later lepelen we romantisch ijs met likeur naar binnen. Het is niet direct de romantiek die toeslaat maar vooral de haast. Onze parkeermeter is afgelopen en het is nog zeker een kwartier lopen naar de auto. Onze passiebrouwer ziet geen noodzaak om enige haast te maken. We gaan dan ook in draf naar de auto waar gelukkig geen bon op prijkt. Terug bij onze accomodatie lopen we nog heel rustig een ommetje met de sterren om ons pad te verlichten. La dolce vita.