De werkbij bij de neus genomen (22)

Donderdag 17 augustus 2023

De vakantie is nog niet voorbij maar de auto staat wel met zijn neus naar het noorden in plaats van naar het zuiden. Vandaag rijden we naar Modena, een rit van 780 kilometer. Vroeg wegrijden is met zo’n lange rit fijn, dus heb ik gisteren gevraagd of ze iets van ontbijt wilden neerzetten. Wat fruit, 2 broodjes en 2 yoghurtjes. Wanneer ik de zak open vind ik twee soorten crostata (taart) en heel veel cakejes. Ik moet erom glimlachen maar ik ben geen Marie Antoinette en zodra het kan stop ik voor thee en croissants.

Op naar het noorden! Ik verheug me erop weer door de Dolomieten te rijden. Bergen en bossen maken me altijd blij. Bij een benzinetank kopen we nog twee flessen wijn hoewel er eigenlijk geen plaats meer is. We besluiten één fles vanavond op de camping vast op te drinken.

We blijven twee nachten in Modena. Morgen nemen we een rusttdag. Er zijn twee campings bij Modena. Google zoekt mee en filtert direct de beste campings. Handig. Op één staat Internationale Camping Modena. De foto’s zien er prima uit. Het ligt wel vlakbij de snelweg en de tolpoortjes maar dat stoort me niet. Ik slaap toch niet en Bart slaapt overal en altijd. Nu maar hopen dat het lukt zonder reservering.

We rijden een nagenoeg verlaten camping op. Al wilde ik honderd tenten opzetten, het had gekund. Twintig (of meer) jaar geleden was dit vast een mooie camping. Nu zijn de tennisbanen overwoekerd en de laatste tafeltennistafel zucht onder zijn eigen gewicht. Alle planchetten in het sanitairgebouw zijn gebarsten en het oudere echtpaar lijkt het opgegeven te hebben en hun tijd uit te zitten. Waar zijn we terecht gekomen? Van een superdeluxe entourage naar een instortende camping. Wij vinden het amusant en de toiletten en de douche zijn schoon.

Twéé nachten, vraagt de man nogmaals. Hij gelooft er zelf niet meer in. Omdat lachen de kortste afstand tussen mensen is én mijn Italiaans tekortschiet, glimlach ik maar stralend naar hem. Si, due notte! Het helpt, hij ontdooit. Zijn vrouw zet koffie voor ons en protesteert als ik de lege kopjes terugbreng. Zij stort een waterval van woorden over me uit en ik begrijp eruit dat ik vakantie heb. Ik maak een gebaar van een dikke buik en zeg: molti figli. Molto lavoro en laat mijn spierballen zien. We begrijpen elkaar. Het rare is dat ik opeens de camping heel leuk vind.

De avond valt. We lopen een stuk over de camping en door de omgeving en knappen in gedachten de boel hier op. Wat grappig is want praktisch naast de camping zit een bouwmarkt. In gedachten zet ik een rij luxe tipitenten neer en achterin houten vakantiehuisjes met uitkijktoren en tokkelbaan. De begroeiing aanpakken, overal potten met bloeiende planten. Bart heeft de boel al geverfd en pakt de bar en het sanitair aan. Maar we willen helemaal geen camping!

We zitten nog tot middernacht voor de tent. Ik word gek van de muggen. De muggen moeten niets van Bart hebben maar een bij (vast een werkbij opgeroepen door onze kluspraat) steekt Bart zomaar in de zijkant van zijn neus. Dat doet zeer, de angel zit er nog in. We graaien in de tent naar de EHBO doos en draven naar de toiletten waar ik Bart het vrouwengedeelte intrek. Ik heb licht nodig. Met een pincet is de angel er zo uit. Het vacuümpompje werkt niet bij zijn neus om het gif eruit te halen. Dan maar zoals ik het vaker deed onderweg op looptochten bij beten. Ik grijp hem stevig vast en met mijn mond vlak onder zijn oog zuig ik het gif eruit. Smaakt vies maar je spuugt het uit. Opeens horen we dat er iemand op de toilet zit en realiseren ons dat het er wel heel raar uitziet. We gieren het uit. De toiletdeur blijft stevig dicht tot wij de ruimte verlaten hebben. De neus van Bart doet geen pijn meer en de zwelling is weg. De bij ligt dood op het tafeltje wanneer we terugkomen

.