Inpakken is een kunst, heel veel in een Peugeot 208 krijgen is een gave. (25)

Zondag 20 augustus 2023

Ik word wakker omdat er iemand héél zachtjes voorbij de tent loopt op weg naar het sanitair. Gek dat je dat dan juist hoort en iemand die gewoon voorbij loopt niet.

Alles is kletsnat. Daarom is het hier natuurlijk zo groen. We laten de tent niet drogen maar breken hem in vijf minuten af. Thuis zetten we hem wel schoon en droog weg voor ons volgende avontuur in oktober.

Het zit erop deze reis. We zijn zeven uur en vijf minuten verwijdert van huis en Bart ruikt de stal. Nog een dagje treuzelen (mijn voorstel) zit er niet in. Bart vindt op vakantie gaan fijn maar thuiskomen misschien nog wel leuker. Dan zie je hem stralen.

We proppen alles in een bomvolle auto. Dit keer nergens ruimte voor inkopen uit een supermarkt met producten voor thuis. Best jammer. Ik loop nog een rondje over de camping en zie een achterklep openstaan bij vertrekkende vakantiegangers. Wat ziet dat er netjes en georganiseerd uit! Nergens losse rommel. Zo kan het dus ook. Bij onze auto rolt bij het openen van de achterklep vrolijk de fluitketel eruit en heb je zicht op vuile was, de tent, campingkookstel, campingboxen, doosjes wijn, losse flessen wijn, nieuwe kleding, boeken, schoenen, badmintonrackets en er steekt hier en daar basilicum bovenuit. De achterbank ligt ook vol. Maar de achterruit is vrij, dat is het belangrijkste.

Voor onze nieuwe auto, een Toyota Yaris Cross, kopen we een op maat gemaakte tassenset. Dan kunnen we te pas en te onpas de achterklep openen om indruk te maken met onze efficiëntie en kunnen we spullen terugvinden. Ben heel benieuwd of dat gaat werken bij ons. Maar hé, we hebben dit jaar wél het record verbroken van wat er allemaal in een Peugeot 208 past!

Het is druk onderweg, maakt niet uit, we stoppen regelmatig voor een pauze. Want thuis moet je weer van alles. Nog geen zin in een bomvolle agenda, waar ik overigens helemaal zelf verantwoordelijk voor ben.

Italië, ik heb genoten van je. Van de mooie architectuur, de historiek, de natuur, Aīda, de mensen, de luxe hotels, de campings, het eten, de wijn, de zon, de prachtige steden, slaperige dorpjes, terrassen, het strand, de rotsen, marktjes en vooral mijn gezelschap. Het mooiste moment? Moeilijk kiezen maar ik denk zittend op de rots bij Santa Maria di Leuca, het einde van de wereld. Waar je bij helder weer Griekenland kan zien liggen. Zover dus het einde van de wereld. Maar wél het uiterste einde van het vasteland van Puglia. Verder konden we niet, we zijn tot het uiterste puntje gegaan, wat best speciaal voelt. Weer iets om af te strepen!