Driemaal gênant is bingo (6)

We openen de deur van onze hotelkamer om uit te checken en ik kijk recht in het gezicht van de schoonmaakster. Ik zie het besef bij haar dat ik de vrouw met de inktvlek ben razendsnel bij haar indalen en er komt een grijns van oor tot oor op haar gezicht. Ze vraagt of ik vannacht goed geslapen heb en de rest versta ik niet. Weer die grote lach. Met alle waardigheid die ik ’s ochtends vroeg op kan brengen loop ik weg. Er zit nog steeds een lichte inktvlek op mijn linkerbil en ik vraag me af wat Hermann Rorschah met zijn tien inktvlekken erin zou zien.

Bij de receptie zegt de medewerker met eveneens een grote glimlach: ‘u bent de mevouw van kamer 134?’ Ik beaam dit. ‘U hoeft helemaal niets af te rekenen’. Weer die lach. Best een opluchting dus ik lach maar mee.

We gaan vandaag weer een stukje zuidelijker. Eerst maar de stad uit. Niet mijn favoriete moment om te rijden dus Bart zit achter het stuur. De navigatie laat ons driemaal in de steek en driemaal vlak voor een rotonde. Dus rijden we driemaal drie rondjes op drie rotondes. Opgelucht zien we de borden van de autoweg richting Valencia.

We rijden een paar uur. Niet te lang want het weer is zo mooi, daar moeten we nog even van genieten. De winter zal vast lang genoeg duren.

We hebben een appartement gehuurd met zwembad. Er is ook een Zwitsers echtpaar waarmee we een leuk gesprek voeren. De problemen in Zwitserland zijn nagenoeg hetzelfde als in Nederland. Ze verzuchtten dat hun land met 9 miljoen inwoners wel erg vol raakt. We laten ze maar niet laten schrikken met het gegeven dat ons kikkerlandje met een vergelijkbare afmeting al 17,8 miljoen inwoners telt.

Tijd om een hapje te gaan eten en wat inkopen te doen in een supermarktje. De flesjes water vliegen hier erdoorheen. Nog wat fruit inslaan, chocolade en een apart biertje voor Bart. Ik pak een tasje, mijn rugzak en portemonnee en er gaat een vreselijk alarm af. Ik schrik er enorm van en leg aan de caissière uit dat het alarm hier veel luider is dan in Nederland en ga verder met boodschappen inpakken. Wéér dat afgrijselijke alarm! Ik kijk naar de deur om te zien of ze daar iemand aanhouden. Dan klinkt voor de derde keer het alarm en sist Bart me toe dat ík het veroorzaak door met mijn boodschappentas heen en weer langs het poortje te gaan. Ik kan het amper geloven en kijk om me heen. Er zijn wel erg veel blikken op me gericht en men is zichtbaar opgelucht dat het geluid stopt. Ik heb vooral in korte tijd een Spaanse supermarktfobie ontwikkeld.

We maken nog een mooie wandeling en willen nog even langs het toeristenbureau. Dat blijkt lastig te vinden. In mijn beste spaans vraag ik de weg aan een jonge Spaanse. Ik versta het antwoord niet en herhaal mijn vraag. Hetzelfde ritueel herhaalt zich nógmaal tot ze in het engels antwoord:’ ik verstond u de eerste keer al maar ik kom hier niet vandaan en ben hier niet bekend.’ Dat is redelijk genant, ik heb duidelijk mijn dag niet. Er zitten maar twee dingen op. Bart negeren die het allemaal erg amusant vindt én een terras opzoeken en de grootste en ongetwijfeld duurste cocktail van de kaart bestellen.

De avond eindigt in stijl doordat ik in het restaurant de verkeerde deur neem en in de keuken terecht kom.

Het was desalniettemin een mooie dag!