Wéér prachtig weer, wat zijn we toch een bofkonten. Nog even ontbijten en een grote knuffel voor onze vrienden en dan op weg naar Polop. Een plaatsje midden tussen de bergen in Alicante. Het is maar een klein uurtje rijden. Het dorp is in rep en roer. De plaatselijke voetbalclub wordt gehuldigd. Ik zie heel veel kleine jongetjes in groene T-shirts rondlopen die allemaal dromen de nieuwe Messi te worden.
We proppen onze auto in het laatste vrije gaatje wat er is en ik app Teresa. Teresa is de vrouw die ons zal verwelkomen en ons het appartement laat zien wat de komende dagen ons verblijf zal zijn.
Gisteren appte Teresa me al, maar al wandelend had ik dat niet direct door. Ze stuurde Bart óók een app. Op een terras zegt Bart: kijk nou eens, kreeg ik zojuist weer zo’n gek bericht binnen. Van zo’n raar type. Ene Teresa die contact zoekt. Nou, die heb ik mooi geblokkeerd. Goede actie, dat is dus de vrouw die de sleutel van ons appartement komt brengen 🙂 . Gelukkig had ik al een vriendelijk antwoord verzonden en Teresa blijkt een schat van een vrouw te zijn.
We hebben appartement 14 en met al die locale voetbalhelden hier is het vast een goed voorteken dat wij het nummer van Cruijff hebben. Het appartement bevindt zich op de bovenste verdieping van een gebouw van vier etages waarvan de eerste drie etages door ouderen worden bewoond. Van de weeromstuit neem ik de trap inplaats van de lift. Het trappenhuis ziet er ongebruikt uit. Bij het appartement naast ons stapt een frisse vrouw van hooguit dertig jaar naar buiten. Zij neemt de lift.
We gaan direct aan de wandel voor een looptocht door en langs het plaatsje. We beginnen mooi, lopen naar het op de heuveltop gelegen Castillo. Tot 1945 werd het Castillo ook als begraafplaats gebruikt en dat is zichtbaar. We passeren de 221 fonteinen, wat kranen blijken te zijn en waar een oude vrouw haar was doet. We lopen het dorp uit langs de weg en dat blijft kilometer na kilometer zo. Daarna langs de vuilnisstort en door straten waar de wekelijkse rommelmarkt net afgelopen is en waar het blijkbaar de gewoonte is dat iedereen alle niet verkochte rommel gewoon op straat achterlaat. Wat een troep. Gauw doorlopen. Een paar jochies struinen alles af op zoek naar een achtergebleven schat. Ze verdwijnen met een lekke bal. Ook deze knullen dromen waarschijnlijk van Messi.
Tijd voor het terras tegenover ons appartement. Het waait behoorlijk maar de zon schijnt uitbundig en de cider en patatas bravas smaken ons goed. Het etablissement hangt vol voetbalvlaggen en er hangt een Feyenoord shirt. Bart ziet er gelukkig uit.
Dan stuift er een kleine mollige vrouw op ons af en er komt een waterval van woorden uit haar mond.” IkbenookNederlandsikwoon hieral20 jaarkijkbijdatgelehuisdebochtomhetisweleenrichtingsverkeer, zalikjullieterugeenkortereroutegevenikzetmijnautobuitenhet dorpsteldaterbrandkomtmijnsieradenliggenookklaarsmelten zeniethahawetenjulliewatteengoedrestaurantisikheettrouwensPattiedatschrijfjemetieikkoopmijnkledingnietopdemarktditistrouwensmijn stamkroeghoelangblijvenjullie,ohvandaagpasaangekomenjijweegtdenkik48kiloikwandeliederedagdrieuurmijn’manzegtnietveelhijwerktebijdeRabobankhoeheetjeeigenlijkohAnnekewatzegjeishetJannekezagjevanmiddagalkaartlezenjewaswelevenaanhetzoekenhaha.”
We zijn verbijsterd en lijken vast op vissen op het droge met onze monden die open en dichtgaan zonder wat te zeggen omdat het niet lukt ertussen te komen. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. De vrouw is absoluut niet onaardig maar ik voel me alsof er een tractor over mij heengereden is. Ik zeg tegen Bart: ‘jij zegt ook nooit wat’ en we gieren het uit.
We douchen, eten wat en genieten van de rust. Zijn we al zo oud? 😉
jannekeschrijft.com 