Door een gat in de bergwand (14)

De dag begint goed. Bart sleurt na het ontbijt op het balkon de hele tafel mee. Een enorme troep maar de schade valt mee. Slechts één bord gebroken. Ik zal genoeg geld neerleggen voor twéé borden om het goed te maken met een excuusbriefje erbij.

Helaas komt het einde van de vakantie in zicht. Vandaag wil ik nog graag een spectaculair mooie wandeling doen. We gaan de Serra de Bèrnia beklimmen, een gebergte vlakbij de Middellandse Zee waarvan de hellingen steil oprijzen.We gaan helemaal rond lopen om de bergrug maar steken via een grot over! Een soort olifantenpaadje door de berg.

We starten aan de noordzijde. Het begint makkelijk maar al gauw stijgen we snel en moeten we regelmatig de handen gebruiken bij het klimmen. Het gesteente is hier fijn, je kan altijd wel een plek voor handen of voeten vinden. Sommige hellingen bestaan uit klein gesteente. Oppassen dat je niet gaat glijden. Ik geniet!

We arriveren bij een steile bergrug. Loodrecht en enorm hoog rijst hij op. Maar hoe waanzinnig, deze berg heeft een gat in de bergwand waardoor er een natuurlijke tunnel is naar de andere kant van de berg.

Het eerste stuk van de tunnel is nog geen meter hoog. Even beslissen hoe we erdoorheen gaan. Op handen en voeten of op je billen.Het maakt niet uit, als je er maar doorheen gaat. Ik ga in een vreemde hurkzit als een soort pad door het eerste stuk van de tunnel maar na een meter of vijftien wordt de tunnel hoger en kan je je makkelijker verplaatsen. In de tunnel waait het enorm, er is een geweldige luchtstroom. En dan arriveer je aan de andere kant van de berg, de zuidzijde, is de wind direct weg en schijnt de zon.

We komen een aantal Nederlanders tegen. Die lopen naar de grot en terug of naar het fort en terug. Eén zegt: er zijn mensen, echte idioten die helemaal rond lopen. En bedankt! :’)

Wij lopen verder. We klimmen nog een stukje omhoog omdat daar op de rotswand rotstekeningen te zien zijn. Hadden de mensen die dit maakten ooit kunnen voorzien dat we hun tekeningen nog zó lang zouden bekjjken!

We lopen verder naar het Fort de Bèrnia dat een kort bestaan kende. Het fort werd in 1562 gebouwd in opdracht van Philips II als bescherming tegen Moorse piraten èn om een eventuele opstand tegen te gaan van de moslims die naar dit gebergte waren gevlucht om te ontsnappen aan een gedwongen bekering tot het christendom. De architect had vast zijn gedachten er niet bij want het Fort was slecht gebouwd en hij liet de waterbron en de belangrijkste paden onbeschermd. Philips III zette de resterende moslims uit het land en gaf al in 1613 opdracht het fort weer te slopen. We staren dus naar de ruïne van een gesloopt Fort.

De lucht betrekt en het gaat hard waaien. Dat komt zo hoog in de bergen dreigend over. We stappen maar flink door en het is nog droog als we bjj de auto arriveren. Wat een geweldige tocht was dit.

Onderweg naar ons appartement zien we de kinderen uit school komen. Gezag uitstralende politiemensen staan als klaar-overs bij de zebrapaden. De schooltijden zijn hier van 9:00 tot 17:00 uur. De lunchpauzes duren twee uur. Lange dagen voor die hummels. Ze dragen allemaal een schooluniform, donkerblauw met wit. Lekker makkelijk, nooit nadenken wat je aan doet en geen gezeur over merkkleding.

Op naar onze stamkroeg. Wat is dat? Hij is gesloten! Een groot traliehek voor het etablissement. Als het zo moet, dan hoeft het voor ons niet meer. We komen hier nooit meer terug 😉

We zitten net op een terras als de regen dan toch begint. Een flut buitje is het. Wat hebben wij deze weken geluk gehad met het weer. Misschien volgend jaar weer op stap rond deze periode.

Morgen gaan we aan de terugweg beginnen. Best een eind rijden dus rustig aan. Het weer is echter niet rustig hier. De wind giert en er zijn waarschuwingen voor zwaar weer. Ik hoor beneden dingen in de straat wegwaaien en de ruiten rammelen. We sluiten hier in stijl af.