Een einde is altijd weer een begin (16)

We starten heel relax zoals iedere dag deze vakantie. Om half negen zitten we aan het ontbijt. Le patron wacht al op ons met het ontbijt in de grote woonkeuken. Hjj maakt warme chocomelk voor me, iets waar je me ’s morgens helemaal blij mee maakt. Ik peuzel nog een vers chocoladebroodje op, gevolgd door een stokbroodje met Nutella. Ik houd van chocola, dat moge duidelijk zijn. Helaas ook voor le patron want hij verrast me met een chocoladepuddinkje.

Mijn assertiviteit op het gebied van nee zeggen laat me in de steek en ik eet de puding maar op. Een mens kan ook teveel chocolade binnenkrijgen. Het is half tien, ik zit propvol en het is tijd om eindelijk eens aan de terugreis te beginnen.

We weten alle twee dat we gaan doorrijden naar huis. Dat zeggen we niet hardop, we mompelen dat we wel zien hoever we komen maar we weten beiden dat we gaan doorrijden. Ik pak de eerste paar uur zodat Bart de ring om Lyon kan doen. We wisselen keurig. Mijn planning is eerst ieder twee uur te rijden, daarna anderhalf uur en de rest van de rit ieder uur te wisselen tot we thuis zijn. We houden ons er redelijk aan. Eén keer tuf ik langer door omdat Bart slaapt en één keer omdat er geen plaats of benzinepomp was om te stoppen of ik ze misschien niet zag. En Bart één keer omdat het een omleiding was die voor mij totaal onbegrijpelijk was. Maar verder hielden we ons er keurig aan 🙂

Om elf uur ’s avonds rijden we ons opritje op. Het laatste stukje hebben we toch regen gehad en de wind blaast flink. Gauw alles naar binnen brengen. Toch wel fijn weer thuis te zijn. Bart schenkt een glaasje in om te toosten op de prachtige vakantie.

Ik heb op de terugweg alweer zitten dromen over nieuwe reizen en dit lijkt me een mooi moment om ze met Bart te delen. Volgend jaar naar Schotland, de West Highland Way lopen? En Madeira, want die ging door Corona niet door. En er loopt en fantastisch wandelpad langs de hele kust van Bretagne. De GR 34, die is 2000 kilometer en loopt van Vitré naar Mont Saint-Michel. Er loopt trouwens in Normandië óók een GR-pad, de GR 21. Die is maar 190 km. Ook leuk. Réunion schrijf ik ook nog niet af.

Bart kijkt me glazig aan en dan breekt er langzaam een grote grijns op zijn gezicht door. Whiskey!

Schotland dus  🙂