Carpe diem(4)

Vandaag is uitslaapdag. Om zes uur ben ik gedoucht en aangekleed.

Alweer onze laatste dag in Rome, vanavond om 19:50 vliegen we naar huis. Er ligt dus nog één hele dag voor ons. Ons plan om vanmorgen Villa Borghese te bezoeken is gesneuveld. Daar om half negen zijn (met tijdslot) lukt niet omdat de locatie geen bagage wil of kan bewaren, in het appartement mag het niet en de bagageopslagpunten in Rome openen pas om 9:00 uur. Ik vind het erger dan Remy, kunstwerken van Carvaggio, Bernini en Titiaan doen mij meer dan hem.

Om 9:00 uur stallen we onze bagage bij een bewaarpunt en wil ik eindelijk ontbijten, ik heb inmiddels reuze trek. Het eerste terras valt voor zoonlief af wegens vogelpoep op de stoel, terras twee mist tegeltjes op de grond waardoor hij met zijn stoelpoot in een gat kan verdwijnen, bij nummer drie zit niemand en dat zegt vast wat. Bij nummer vier duik ik snel op de eerste de beste stoel. Ik wil eten!

Even later loop ik het cafeetje in om nóg een broodje te halen. Aan de bar staan een paar mannen espresso te drinken. Er komt een kleine Italiaanse vrouw binnen die met vlakke hand een van de mannen een enorme oorveeg geeft. Pats, een flinke mep met hard geluid. Hij had op haar moeten wachten. Drie minuten later is alles weer koek en ei tussen de partijen. Ik geloof niet dat Bart in dat tijdsbestek weer naar me zou lachen maar Italianen en drama gaan goed samen.

We bekijken de Sint Pietersbasiliek die jarenlang de grootste kerk ter wereld was tot de Ivoorkust helemaal los ging en een nog grotere bouwde.

Wat een rijkdom is deze kerk. Het voelt wat raar weer op het plein te staan. Jaren terug arriveerde ik daar na een voettocht vanuit Pieterburen via de Sint- Pietersberg en door naar de Sint  Pieterskerk. Gauw verder lopen!

Niet ver van de Sint- Pieterskerk is een museum over Leonardo da Vinci, een geniale man. Dat pikken we ook even mee. Zoonlief is fan van zijn uitvindingen, ik vooral van zijn schilderijen en filosofische uitspraken. De audiogids vertelt interessante informatie over de  uitvindingen en schilderijen, hoewel ik vermoed dat er regelmatig sprake van speculatie is. Hoe kan de blikkerige stem weten dat Leonardo de afbeelding van Maria die op schoot zit bij haar moeder Sint Anna en Jezus vasthoudt die met een offerlam speelt, de gezichten teveel in leeftijd bij elkaar liet liggen en ze daarmee vast symbool stonden voor zíjn moeder en stiefmoeder? Zou Leonardo hier hard om moeten lachen? Maar leuk is het wel en ik ben de laatste die iets over fantasie moet zeggen. Ik heb het zelf in overvloed.

We lopen nog langs tal van mooie kerken zoals de Engelenburg, gebouwd in de tweede eeuw als mausoleum in opdracht van keizer Hadrianus. Pas in 590 kreeg het de naam Engelenburg nadat de toenmalige paus de aartsengel Michael het zwaard in de schede zag steken als teken dat de pestepidemie voorbij was.

We betreden kleine schattige winkeltjes op zoek naar een cadeautje voor kleinzoon Dante. Dat mannetje van twintig maanden zit in zijn neushoornfase. Hij adoreert ze en we vinden een schattige grijze neushoornknuffel. Nu maar hopen dat bij thuiskomst de passie niet is overgeslagen naar een andere dier. Het is zo mooi te zien hoeveel liefde Remy heeft voor zijn zoontje.

Tijd voor een uitgebreide lunch. Vanavond moeten we naar het vliegveld en eten we waarschijnlijk een broodje. We vinden een schattig restaurantje met twee tafeltjes buiten waarvan er een nog vrij is. Wat hebben we geluk! We zitten net als de matrone op ons afstevent. Het tafeltje is gereserveerd.

Na driemaal onze excuses heeft ze binnen nog plek voor ons. Fijn, het ziet er gezellig uit. Ik bestel vruchtensap en Remy ijsthee.

‘ No no no. Water and cola! Solo aqua and cola. Che cosa?

Remy bestelt van schrik cola, iets wat hij nooit drinkt. Ik ga voor water. Gedecideerd wordt onze keuze aan de kok doorgegeven en wij ontspannen. Ik zie bij het dessert  geen gelato op de kaart staan en besluit een cappuccino te nemen.

‘No cappuccino! Solo caffè.’

‘ A cup of tea please, tè caldo’

‘No tea! Solo Coffee! O vino, rosso o bianco. Che cosa?

Il conto. Ik wil betalen en wegwezen.

Ik pin en vraag haar 5 euro erbij te doen als fooi.

‘Non per pin. No no! In contanti’

Van schrik leg ik vijf euro voor haar neer waar ik direct spijt van heb.

Gauw vergeten en op naar een ijssalon. Daar mag je kiezen en daar hou ik van.

Tijd om zoetjesaan de bagage te halen en richting vliegveld te gaan. We zijn opeens bekaf. Precies om middernacht zijn we we thuis. Met een bescheiden vakantiewasje maar een enorme koffer vol herinneringen. We hebben gelachen, heel veel gezien, een mooi gesprek gevoerd, cultuur gesnoven, excursies gedaan en ontzettend genoten. Moe maar tevreden en dankbaar sleep ik me naar mijn bed.

Oh ja,  de volgende reis met zoon 4 staat al in de agenda! Elk nieuw begin komt aan het einde van een ander begin (Seneca)