Lissabons (1)

Nog amper bekomen van mijn reis naar Rome met zoon nummer één,  vlieg ik vandaag heel vroeg met zoon nummer víer naar Lissabon. Op naar de hoofstad van Portugal, of helemaal correct gezegd, de hoofdstad van de Portugese Republiek.

De piloot zet het vliegtuig met een luide bons op de grond. Uit de luidspreker klinkt:’ We just landed. I’m sure you noticed.’ We did. We zijn in Lissabons.

We stappen vanuit een grijs, kil Nederland in een warm zonnig Lissabon. Heerlijk!

Heel erg veel weet ik niet over Portugal. Het land is tweemaal zo groot als Nederland maar heeft ongeveer elf miljoen inwoners, heeft enkel Spanje als buurland, grenst aan de Atlantische Oceaan en 85% is rooms katholiek. Ik kom verder nog op Vasco da Gama, Figo en Ronaldo. Van die laatste voetballer zien we zijn naam op alle mogelijke souvenirs staan dus dat is een inkoppertje.

Romeo koopt een rood shirt met Ronaldo erop. Vanavond is de kwartfinale Frankrijk tegen Portugal en hij brengt zo zijn morele steun aan Portugal uit. Ik houd het bij mijn blauwe jurkje.

We slenteren eerst vanuit ons hotel in de wijk Baixa/Chiado door allerlei straatjes die steil omhoog lopen en abrupt weer dalen. Lissabon is op zeven heuvelen gebouwd.

Wanneer we op het pleintje tegenover ons hotel zitten is daar opeens een leuke jonge Portugees die duidelijk iets te veel alcoholische versnaperingen heeft genuttigd. We hebben een grappig gesprek over taal en hij laat ons hem zinnen in het Nederlands leren. Hij pikt het verrassend snel op, vooral de zin:’ het was leuk je te leren kennen’ bevalt hem goed.. Hij moet tegen zijn zin in door naar zijn werk wat vanavond bestaat uit het jureren van een locale balletuitvoering, op zoek naar talent. Ik ben bang dat als de jonge balletdansers vanavond de hoofdjes hoopvol naar hem oprichten, hij zal zeggen dat het leuk was ze te ontmoeten.

Ik heb zin in de avond. We hebben een wandeling met een local geboekt met aansluitend een Fado show en een Portugees diner. Fadomuziek en Portugal horen bij elkaar. De muziek stamt uit de 19e eeuw hoewel er ook stemmen opgaan dat het al in de 15e eeuw werd gezongen. De muziek komt uit de arme wijken waar men melancholische levensliederen over liefde, verdriet, rouw en pijn zong. Het lied is de Fado, de zanger of zangeres is een Fadista. In 2011 verklaarde UNESCO de Fado tot immaterieel erfgoed van de mensheid. Fado is daarmee eigenlijk aan iedereen cadeau gegeven maar voor mij blijft het een symbool van Portugal.

Maria Severa is hier verreweg de bekendste Fadista. Ze zijn dol op haar teksten die ze voor ons vertalen. Vanavond worden ze hier door twee lokale vrouwen gezongen. Geweldige vrouwen!

We eten en luisteren naar de gezongen verhalen. Ons groepje bestaat uit een vrouw uit Rusland die in Toronto woont maar hier is omdat haar broer, die óók in Toronto woont, gaat trouwen. In Toronto zijn de wachttijden om een plekje voor een huwelijksvoltrekking te vinden onmogelijk lang. Twee of drie jaar is daar nu heel gewoon.

Verder nog twee personen uit Martinique, twee uit België, een vrouw uit Turkije en de gids die half Frans en half Portugees is.

Gamze, de vrouw uit Turkije geeft me aan het eind van het diner haar telefoonnummer en haar adres en benadrukt dat als ik ooit weer naar Turkije ga, ik haar moet bellen omdat ze graag me een tour door haar omgeving in Turkije wil geven.

De Fadomuziek raakt me. Ik versta het niet maar ik word er heel triest of juist heel vrolijk van, afhankelijk van de tekst en melodie. De zangeres legt haar hand op mijn schouder en benadrukt nogmaals dat ik nu óók Fado ben. Ik loop volmaakt gelukkig naar buiten.

De voetbalwedstrijd Portugal- Frankrijk is nog aan de gang wanneer we het restaurant verlaten. We duiken snel een cafeetje in met een televisiescherm. De spanning is de eigenaar aan te zien en af en toe laat hij me behoorlijk schrikken met zijn woeste kreten. Helaas stopt de Portugese voetbaldroom hier. Ze worden uitgeschakeld door een gemiste penalty. Bedremmeld loopt Romeo in zijn Ronaldo shirtje naast me. ‘Je wilt toch dat Nederland wint? Dan moeten alle andere landen verliezen, zo simpel is het.’ Morgen zijn we voor Nederland. Zoonlief heeft ook een oranje shirt bij zich. Het komt vast goed.