Het is fris als we opstaan, 14° slechts maar het is droog en het wordt volgens het weerbericht vandaag 19° én het blijft droog. Prima dag om weer een stuk te lopen van Le sentier des douaniers.
We maken eerst nog een praatje met onze overburen die vandaag aan een terugreis naar Brabant beginnen. Het zit er weer op voor ze, bij ons de eerste week ook. Dagen op vakantie lijken veel sneller te gaan.
We parkeren de auto iets onder de plaats Trégastel en nemen daar de bus naar Louannec. We stappen in een leeg regiobusje maar bij de volgende halte staan al mensen te wachten: een echtpaar, een vrouw alleen, een stokoude man in een rolstoel en een jonge vrouw die met hem mee is ter ondersteuning. Die laatsten hebben duidelijk boodschappen gedaan. De oude man klemt twee tassen vol heerlijkheden tegen zich aan. Het is een enorm gedoe en gesjor voor de rolstoel veilig staat omdat iedereen wil helpen. Na drie haltes moeten ze eruit en Bart geeft aan dat hij het beter alleen kan doen. Geroutineerd doet hij de remmen eraf, draait en tilt de stoel zelfs de lucht in en met een nonchalante zwaai is de stoel plus man de bus uit. Helaas vliegt ook één tas met boodschappen door de lucht. Bart doet nog een duik maar de luide bons laat mij schietgebedjes doen dat er geen eieren in de tas zitten. De oude man grinnikt en zwaait vrolijk. De hele bus zwaait terug.
We beginnen aan onze mooie wandeltocht langs de ruige kustlijn waar het graniet roze van kleur is. In de rest van Bretagne zie je grijze graniet. Roze graniet is zeldzaam en vind je alleen hier, op Corsica en in China. Kwarts kristallen laten het gesteente af en toe geheimzinnig glinsteren. Met de zon erop moet het fabelachtig om te zien zijn.
Op een mooie plek vraagt Bart een man een foto van ons te nemen. Echt handig lijkt de man niet maar hij is wel erg aardig. Even later blijkt dat de man naast een foto van ons óók een selfie heeft gemaakt. We gieren het uit.
Bart is ook niet echt handig wanneer hij op een terras zijn mes laat vallen en een halve croque madame bij de tafel ernaast laat landen. Ik maak me maar geen zorgen over míjn onhandigheid.
We lopen verder over het slingerende pad dat veel meer daalt en stijgt dan ik had verwacht. Het eerste en laatste stuk geniet ik het meest. Daar is het lekker rustig. Het overige stuk is best druk. Er vliegt op een bepaalde plek een paar maal een helicopter over die op een touw laat zakken. We zien niet wat er aan de hand is maar dreigend is het tafereel wel.
Bekaf komen we terug op de camping. Het was maar twintig kilometer maar het voelde veel verder. Het is ook fris.We willen gauw koken en ons opsluiten in de tent. Vinden we tegen de voortent een superlief briefje met een pak chips van onze overbuurtjes van één nacht. Wat zijn er toch veel leuke mensen. Weg is de vermoeidheid!
Wel hoop ik dat het zuidelijke deel van Bretagne een zonnetje voor ons heeft.
jannekeschrijft.com 