Buschauffeur zijn is ook niet alles (3)

Bij het ontbijt kijkt Bart me hoopvol aan. ‘En? ‘We gaan lopen’, zeg ik. Er verschijnt een grijns op zijn gezicht en hij gaat direct op pad naar de bushalte om daar de dienstregeling te verifiëren. Iets wat je hier standaard doet, de vertrektijden op Internet zijn net zo onbetrouwbaar als weersvoorspellingen voor een lange periode. De tocht van vandaag start bij Maroços, een half uurtje rijden met de bus hiervandaan.

Er gaat vandaag slechts één bus heen en die gaat een uur eerder dan aangegeven. We hebben nog precies zeven minuten voor hij vertrekt en het is vijf minuten lopen naar de halte. We draven er als Vliegende Hollanders heen en stappen één minuut voor vertrek in. De chauffeur belooft ons een seintje te geven als we uit moeten stappen.

Het is leuk om tijdens de busrit naar buiten te kijken en weer een stukje Madeira te zien. Wat zijn de wegen hier steil en smal en vol scherpe bochten. Buschauffeur zijn hier is echt een heel andere tak van sport dan bij ons. Dat blijkt ook even later bij een scherpe bocht naar rechts waarbij de bus eenmaal moet steken. De chauffeur slaakt een kreet en gaat vol op zijn rem staan. Met mijn mond open klap ik op de stoel voor me. Charmant is anders.

De bus heeft een geparkeerde auto een stukje opgevouwen! De ellende is van het gezicht van de chauffeur af te lezen. Hij zoekt steun bij de mannen van de groentekraam en de koffietent die vlakbij de bocht hun kraam runnen. Zij beamen serieus knikkend dat de auto daar niet had moeten staan. Ik ben vooral blij dat de groentekraam niet geraakt is, dat had veel rommel en vertraging gegeven. Iedereen in de bus blijft rustig zitten. In tegenstelling tot Spanjaarden, Fransen en Italianen zijn Portugezen hele rustige mensen. De auto wordt verzet en we rijden verder. Een heel stuk verder mompelt Bart dat het niet klopt en vraagt de chauffeur naar onze uitstapplek.

De chauffeur kreunt en laat zijn hoofd op het stuur zakken. ‘Vergeten.’ We kloppen hem op de schouder en zeggen dat we die paar kilometer wel teruglopen. Hij veert op. ‘Echt?

Na nog geen vijftig meter gelopen te hebben begint het te regenen. Ik schiet in de lach. ‘Hoe vind jij dat het gaat vandaag? We lopen vrolijk verder en proberen een doorgang naar onze route te vinden die een stuk hoger ligt. Een oude man begrijpt direct waar we heen willen en wijst ons met grote gebaren de weg. Omhoog, de trappen op langs drie huizen, naar rechts, omhoog en weer rechts. Ik voel de ogen van de man in mijn rug prikken als we weglopen en de trappen omhoog nemen. Gelukkig is het inmiddels droog. We zijn teveel omhoog gegaan begrijp ik als we naar beneden blikken. De man gebaart driftig dat we weer naar beneden moeten tot hij knikt en naar rechts wijst. Hij is tevreden, we gaan nu goed. We kunnen hem nog een hele tijd zien en telkens als ik me omdraai steekt hij zijn duim op en wuift. Ik wuif steeds terug. Bart niet, die is uitgewuifd.

We volgen het water van de levada do Caniçal dertien km lang. De tocht is mooi maar niet heel spannend. Bij de bushalte komt de bus terug naar Machico niet opdagen. Maakt niet uit, de weg erheen gaat alsmaar naar beneden en na een half uur doorstappen zijn we terug in het hotel.

We douchen en ik trek mijn leuke rode jurk aan voor het avondeten. Aan het einde van het diner vraagt Bart wat dat witte labeltje voorop mijn jurk is. Ik heb mijn jurk achterstevoren aan. Op sommige dagen zit het gewoon niet mee maar waar ik blij om ben is dat ik gelukkig  geen buschauffeur ben.