Ik hou niet van krabben maar wel van poncha (4)

We starten vandaag langzaam op en dat is best lekker voor een keer. We hebben pas om 16:00 uur een transfer naar Boaventura. Onze bagage staat al klaar en wij gaan uitgebreid ontbijten. De medewerkster van het hotel begroet me alsof ik haar innig geliefde zuster ben die ze na jaren terugziet. We dineerden echter gisteravond nog hier en ik zie andere gasten ietwat verbouwereerd naar haar kijken. Ik vind haar een lieverd die me ook nog iedere dag enkele woorden Portugees leert. Best lastig,  die Portugese taal.

We kuieren wat door de stad en de omgeving  maar brengen vooral veel tijd door op de promenade langs de zee waar op de rotsen ongelooflijk veel krabben rondscharrelen. Zodra je in de buurt komt schieten ze snel weg  met dat rare zijwaartse loopje van ze. Krabben kunnen heus wel in alle richtingen lopen maar ze rennen om de een of andere reden het liefst zijwaarts. Tel daar dan die rare ogen op steeltjes bij op en je hebt een dier wat niet moeders mooiste is in de natuur. Ik blijf regelmatig een hele poos stilstaan en dan komen ze weer tevoorschijn met die tien pootjes van ze. Ik zie zwarte, groene en rode exemplaren. Ik meen dat die laatste de rode rotskrab heet. De naam past hem. Er komen hier op Madeira amper gevaarlijke dieren voor. Er zijn geen slangen of schorpioenen, apen of tijgers, leeuwen of beren. Waar je bang voor kunt zijn zijn wilde honden en/of katten. Of krabben.

Om stipt 16:00 uur is daar het busje om ons met  bagage te vervoeren. De chauffeuse deelt ons mee dat dit haar allereerste ritje is. Ze is net in dienst. ‘Kom op, het gaat vast prima! Het zou flauw zijn om haar te vertellen over ons busritje, ze zou er maar zenuwachtig van worden. We applaudisseren voor haar bij aankomst en verrast rijdt ze luid toeterend héél langzaam weer weg, op naar haar tweede rit. Bij rit nummer tien scheurt ze vast net zo hard als de rest hier. Wij zijn in Boaventura en blij verrast met het mooie hotel met zwembad. Lekker eten, zwemmen, gezellig kletsen met een groepje Fransozen en wat spelletjes Keer op Keer tot de zoveelste macht. Gezellig is een typisch niet te vertalen Nederlands woord maar het dekt de lading perfect.

De volgende ochtend komt de regen met bakken naar beneden. Een beetje jammer is het wel, maar er is geen reden om de mooie wandeltocht naar het begin van de Levado do Rei en de rivier Ribeito Bonito niet te lopen. We bestellen een taxi om ons te laten brengen naar de startplaats van onze hike. We komen uit op een prijs van twintig euro. Je moet oppassen met de prijzen die ze hier soms vragen aan de toeristen. We hebben een heel aardige chauffeur, genaamd Fabio. Bart geeft hem een paar euro fooi en hij wenst ons driemaal een fijne dag toe.

We lopen langs de levada wat lastig is want regelmatig staat het er blank. We lopen ook langs laurierbomen. Dit type bos heeft een oude oorsprong en is afkomstig uit de Ijstijd van Noord-Afrika en Europa. Hier kwam vóór de Ijstijd een type bos voor met bladeren die altijd groen bleven. Door de geringe afstand konden veel planten de eilanden koloniseren. We lopen door een tunnel en langs een waterval waarbij we vlak langs de rotswand lopen om niet door de grote stralen kletterend water geraakt te worden en nog enigszins droog verder te lopen.

Na uren lopen bereiken we de bron van het water dat continu naast ons stroomt. Het is een indrukwekkend maar ook abrupt einde van de route. Je kunt hier niet verder lopen. We zullen dezelfde route terug moeten lopen. Gek dat je dan zoveel herkenningspunten ziet van de heenreis. De regen stopt en de terugweg lijkt zoveel makkelijker te gaan. Vast omdat de route nu naar beneden loopt. Onderweg ontmoeten we een leuk echtpaar uit het hotel dat dezelfde route loopt. De man stelt voor om straks samen een taxi terug te nemen want de prijs viel hem wat tegen. Hij betaalde veertig euro, dat is precies twee maal zoveel als wij deden. Hij kijkt beteuterd als ik hem dat vertel. Taxichauffeur Fabio  beloofd na een telefoontje er binnen een kwartier te zijn om ons terug te brengen. Twee extra passagiers maakt niet uit. Het blijft twintig euro. Deze knul werkt in de zomermaanden zeven dagen per week . Vijf dagen in een bar en op zijn vrije dagen en de uren voor of na zijn werk rijdt hij met de taxi. Hij wil dolgraag een huis kopen, iets wat net zo moeilijk hier is als bij ons thuis. Ik heb respect voor hoe hij zijn schouders eronder zet. Ik frommel hem een extra tientje in zijn hand en hij wenst me zeven keer nog een mooie vakantie toe.

Nu eerst lekker douchen en dan neem ik in het zonnetje mijn eerste glaasje poncha. Ik wil het vannacht redden zonder de zware pijnstillers. Dat mag ik van mezelf best een beetje vieren.