Allemaal beestjes en zeven stops met wijn(7)

We hebben hier in Funchal een mooi hotel maar het zit wel erg  ingewikkeld in elkaar. Het ligt in een klein steil straatje en heeft maar liefst drie aparte gebouwen met allerlei ingangen en doorgangen, deels buitenom. Er zijn drie zwembaden en een tennisbaan. Beneden bij hotelgedeelte één is er een zwembad zonder bar, hoger bij het volgende hotelgedeelte een overdekt zwembad en bovenin bij het laatste gebouw  een zwembad met bar. Voor mij is het een totaal onbegrijpelijke constructie met al die gangetjes en paadjes maar Bart snapt dit soort dingen wel. Bizar hoe hij direct de weg weet. Ik moet al goed opletten hoe ik van de toilet terugloop.

We bivakkeren nu al twee nachten op niveau hotel één. Op zich hebben we een prima kamer met een klein keukentje en zitje, een badkamer en een klein balkonnetje. Het laminaat ziet er wel beroerd uit, alsof het onderwater heeft gestaan en er steekt een spijker uit. Het plafond van de badkamer heeft een dikke schimmelrand.  Ik geloof werkelijk dat we in het sloeber gedeelte zitten en dat hoe hoger je hotelgedeelte is, hoe beter het eruitziet. We lachen er maar om. Wat niet leuk is dat we steeds beestjes zien kruipen in het bad en langs de plint. Deze ochtend zelfs nog meer dan gisteren. We spoelen ze  weer weg in het bad en gaan zwemmen in zwembad nummer 1, de laagste, zonder bar. Om uiterlijk tien voor vier moeten we op pad omdat we een tour hebben geboekt in het oude stadsgedeelte op een uur loopafstand van hier. We gaan met een gids op stap naar straatjes in de stad die je zelf onmogelijk kan vinden. Onderweg krijgen we traditionele drankjes en gerechten in maar liefst zeven stops. Ik heb er reuze zin in.

Na het zwemmen gaan we douchen en ons wat opknappen. We hebben nog iets meer dan een uur. Getsie, zitten er wéér beestjes. We bestuderen ze en Google leert ons dat het een bepaald soort pissebedden zijn. Bart en ik klagen eigenlijk nooit ergens over maar pissebedden zijn behoorlijk vies. We verzamelen drie dode exemplaren en twee levende en laten de dieren bij de receptie zien. De receptioniste hangt direct aan de lijn dat er iemand moet komen en schuift haar stoel een meter naar achteren. Pissebedden en de receptioniste zijn geen goede combi. Er komt een pittige jonge dame aangestapt die direct naar onze kamer stuift. Wij hobbelen erachteraan. De dame kijkt kritisch rond, er verschijnt een misnoegde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze naar de kamer kijkt en vraagt kortaf wat ik wil. Ze kan een schoonmaakploeg sturen. Is dat genoeg? ‘ Ik wil een frisse kamer zonder beestjes en zonder spijker in de vloer.’ ‘Ah, u wilt liever een andere kamer? ‘ Ja, maar we moeten over 40 minuten weg.’

‘Dat kan.’ Ze pakt resoluuut haar telefoon en belt de receptie met instructies. Bart geeft aan dat hij eerst de andere kamer wil zien. We dribbelen achter de kleine jongedame aan die verrassend snel kan lopen en via trapjes, gangetjes en een lift staan we in een andere kamer. Een kamer die veel mooier is met een groter balkon en een badkamer zonder schimmel. We zitten namelijk opeens in hotelgedeelte drie! We doen aan upgraden. We willen deze kamer graag hebben. Nog 30 minuten te gaan voor we weg moeten. We vliegen terug naar de oude kamer, mikken alles lukraak in de koffers en hop naar gebouw drie. Bart duwt de twee zware koffers voor zich uit de steile paadjes op. Ik strompel erachteraan met twee rugzakken, de loopstokken, twee paar loopschoenen, een handtas, 2 flessen water, 2 appels en de slippers. We gooien het nog net niet naar binnen en kijken op onze horloges. Nog 10 minuten. Snel naar de nieuwe receptie hier beneden. We zitten op de achtste verdieping. Hup, formulieren tekenen en door naar de oude receptie. Nog 6 minuten. Sleutel inleveren en de barrekening overzetten. De receptioniste heeft nog nooit zo snel gewerkt. Nog 2 minuten, we zijn klaar en lopen beheerst naar buiten. ‘Vergeet niet dat jullie nu in de andere eetzaal moeten eten’ horen we nog achter ons. Tuurlijk, wie op de top zit, blijft op de top. Van kamer 302 naar 804. We kijken elkaar aan en gieren het uit.

We komen 10 minuten voor aanvang van de tour aan en gaan met  gids Anna en nog zes andere mensen op stap. Het zijn heel leuke mensen. Vier uit de United States en twee uit Duitsland. We hebben een geweldige avond. We beginnen op de markt, proeven fruit wat eruit ziet alsof het van onbekende planeten komt, eten de lekkerste koekjes uit een piepklein winkeltje, smullen van chocolade en later warme cakejes met custardvulling met kaneel, drinken de lekkerste wijnen uit Madeira en proeven traditionele drankjes. We schuiven in een klein straatje aan een lange tafel aan en eten vis en vlees en groentes en kaas klaargemaakt zoals de Madeirianen het leerden van hun voorouders. Daarna lopen we nog naar een locatie voor de perfecte Poncha of Nikita en eindigen in een gezellige wijnbar waar we de wijnen van dit eiland proeven met nog meer kaas en noten en hapjes. Toevalligerwijs is er net een fotograaf die opnames maakt voor een nieuwe website van de wijnbar. Hij maakt een hoop foto’s van ons. We staan er in ieder geval heel blij op.

We lopen terug naar het hotel, Het is nog heerlijk weer. Onderweg luisteren we naar een Portugese zangeres die droevige liedjes zingt die we totaal niet begrijpen maar wel mooi vinden.

Terug bij het hotel moeten we het steile straatje door tot helemaal bovenin. Dat valt niet mee maar ja, als je bovenin zit, dan heb je ook wat. We zijn bekaf maar ploffen zielsgelukkig op een heerlijk schoon bed. Misschien moeten we vaker klagen. Hoewel, ik blijf liever lekker gewoon, met beide benen op de grond.