In een slee van hout en riet naar beneden suizen (8)

Soms zijn de dagen zo vol hier dat mijn blog een dag later geschreven wordt. Maar hij komt er altijd weer aan!

We lopen wat af hier in Funchal. We genieten enorm van onze dwaaltochten waarbij we veel zien van de stad maar natuurlijk kunnen we lang niet alles zien. Dan zouden we nog minstens een week langer moeten blijven. We komen wel langs het theater uit 1884 wat vijf maal van naam wisselde en nu Balthazar Dias heet. Genoemd naar een blinde dichter en toneelschrijver uit Madeira. We zien het Clarissenklooster, de oorspronkelijke woning van Zarco, het fort, kerken, parken, musea, subtropische tuinen en de oude wijk met zijn gezellige straatjes vol restaurantjes waarvan de uitbaters proberen je over te halen juist dáár te gaan eten. Bij mij werkt humor. Bij een restaurant loopt een leuke jonge Madeirees vrolijk met uitgestrekte armen naar ons toe en roept: ‘Papa, mama, waar zaten julie nu toch? Hier ben ik, jullie zoon! Dan ben ik ‘om’.

Aan het einde van de middag lokt na al dat lopen het zwembad bij het hotel. Nog even  van de warme zon op mijn vel genieten voor we de herfst thuis begroeten. Soms is het ook nodig even gas terug te nemen als Mijnheer P. heel vervelend is.

Gisteravond aten we in een heel leuk restaurantje vlakbij het hotel waar een zanger met akoestische gitaar voor een extra dimensie zorgde. Hij zong heerlijke liedjes van CCR, Pink Floyd, U2 en Simon and Carfunkel. De sfeer kwam er blijkbaar voor zowel de restauranthouder als de zanger compleet onverwachts goed in, de zanger genoot zienderogen van zijn succes en de baas had een glimlach van oor tot oor die de hele avond bleef. De pauze van twee keer tien minuten ging terug naar twee keer 3 minuten. Het hele terras zong luidkeels mee met ‘Sweet Caroline.’ Het viel niet mee om daarna de lange trappen weer op te gaan naar ons hotel. Er staan zelfs bankjes aan de zijkant van de trap zodat een hotelgast daar uit kan puffen op weg naar de top. Ik zit daar als ik de slappe lach krijg van de gekke capriolen die Bart uithaalt om boven te komen. De avond op het terras heeft ook hém niet onberoerd gelaten.

Vandaag gaan we naar het bergdorpje Monte dat op 600 meter hoogte ligt om daar in een Toboggan twee kilometer naar beneden te scheuren. Een Tobaggan is een slee van hout en riet die oorspronkelijk werd gebruikt om de groenten die hoog werden verbouwd naar beneden naar de markt te transporteren. Nu kan je in de mand zitten en vlieg je met 30 km per uur over de weg naar beneden de heuvel af. Sturen en remmen doen twee ‘carreiros’, dat zijn mannen in het wit gekleed met strooien hoedjes en laarzen met dikke rubber zolen waarmee ze remmen.

We gaan met een Tuk Tuk naar het bergdorpje toe. We hebben die én chauffeur Virgilio geboekt om ons naar Monte te brengen en later weer terug. Hij vertelt ons onderweg over interessante dingen waar we langsrijden. Vlak bij de top stopt hij bij een klein kerkje. Het is een exacte replica van het oorspronkelijke kerkje wat hier stond maar wat verwoest werd op 20 februari 2010 doordat hevige regenval een enorme modderstroom met keien en bomen veroorzaakte die op het dorpje terecht kwam en het leven kostte van 39 inwoners. Het noodweer was tussen 5:00 en 6:00 uur in de ochtend en overviel de inwoners. Voor de kerk hebben ze ter herdenking de grote keien bewaard die het kerkje liet instorten.

We gaan door naar de Toboggans! Het is een enorme trekpleister en er staat een lange rij. Ook al is het eigenlijk te duur voor die paar minuten dat je in de rieten mand de berg afsuist, je wilt dit toch een keer gedaan hebben. De mannen trekken aan touwen de slee van links naar rechts door de bochten en rennen hele stukken mee over het asfalt dat spekglad is geworden door alle ritten.

Onze enthousiaste chauffeur maakt halverwege een foto van ons en wacht ons na de afdaling in de slee beneden weer op. Hij laat ons nog véél meer plekken zien op dit eiland waarop hij duidelijk enorm trots is. Hij laat ons bij hoge uitzondering een kelder zien van een gebouw wat nu een winkel is maar eerder een kerkje was. Het gebouw staat precies tegenover de middelbare school van Funchal waar ook Virgilio op zat. Er zijn meerdere scholen op Madeira maar alle kinderen moeten  verplicht tussen hun tiende en twaalfde hier twee schooljaren volgen. Virgilio zat hier zelfs zes jaar op school en heeft pas kort geleden de kelder met flessen drank door een collega ontdekt. Hij vraagt toestemming om ons de ruimte te laten zien en we mogen met hem naar beneden. Bart belandt in de zevende hemel. Een enorme hoeveelheid oude stoffige flessen wijn en whiskey. Sommige flessen met Madeira wijn zijn van 1917. Zou die nog te drinken zijn? Alles is te koop en Bart krijgt een oude fles wiskey van me. Hij loopt er mee naar de Tuk Tuk als waren het de kroonjuwelen.

‘Madeira is de mooiste plek op aarde om te wonen’ aldus Virgilio onze chauffeur. Zijn trots ontroert me. Hij tuft bijna twee uur langer met ons rond dan afgesproken en laat ons node gaan maar Bart wil zijn fles whiskey veilig opbergen.

We eten vanavond in het restaurant vlakbij het hotel. We hebben geen zin in weer een eind lopen. Er is helemaal niemand in het restaurant of op zijn terras. De eigenaar verteld over hoe moeilijk het voor hem is om rond te komen. Er komen te weinig gasten. ‘Er kwamen veel Russen en Oekraïners en dat is voorbij.’ Maar hij is blij dat we midden op het terras gaan zitten. Als er mensen zitten komen er misschien meer. Mensen lopen langs de opgeprikte menukaart en ik lach ze toe en gebaar dat het eten goed smaakt. Al snel zijn er drie tafels vol. De eigenaar vervangt onze huiswijn door een duurdere wijn op zijn kosten omdat we volgens hem geluk brengen. Hij heeft graag dat we tussen de gangen pauze nemen en zo lang mogelijk blijven zitten. Op een gegeven ogenblik is het hele terras vol. De man straalt en wij mogen eindelijk weg.

Gauw naar onze kamer. De trap is vanavond te doen. Morgen gaan we naar Funal, een heel oud bos in het noordwesten van het eiland. Daar heb ik ongelooflijk veel zin in.