Van drie naar nul kofferstress (10)

Bij het ontbijt realiseren we ons dat het de laatste vakantiedag hier op Madeira is. Daar gaan we zeker nog van genieten. We lopen voor de laatste maal naar de oude stad en bekijken het wijnmuseum maar slaan het proeven van wijnen over. Het is toch minder leuk als je niet een aantal flessen of doosjes kan meenemen.

Nog wat straatjes door, een laatste poncha op een terras en terug naar het hotel voor een laatste plons in het zwembad. Tevens de laatste keer  uit eten op dit mooie eiland. We besluiten naar hetzelfde restaurant te gaan als een paar dagen geleden omdat de gezellige zanger van een paar dagen terug er vandaag weer komt optreden.

Bart krijgt een fraaie grote slab om bij zijn gerecht. Goed zo, hij heeft een gloednieuw shirt aan, vanmorgen gekocht en de slab past er mooi bij. Het eten smaakt prima en het is zeker gezellig op het terras met de muziek maar het blijft wat ingetogen, iets meer uitgelaten mag wel. De zanger doet enorm zijn best het publiek mee te krijgen met het lied Sweet Caroline en wij doen ook ons best! De zanger stopt met zingen en zegt:’ Ik hoor alleen mezelf en deze tafel met deze mensen’ en wijst ons aan. ‘Het is voor de rest niet moeilijk mee te doen. Oh oh oh is in jullie taal ook oh oh oh en hij wijst naar twee Chinezen. In het Spaans is het ook oh oh oh en in het Frans ook. Hij pikt de nationaliteiten er feilloos uit. Daarna komt men meer los en is het weer een geweldige avond.

Opeens is het zo ver. De taxi die ons naar het vliegveld brengt komt er zo aan. Gauw de laatste dingen in de koffer proppen. Bij mijn koffer breekt er wat af van een sluitingsklepje aan de zijkant. Verdorie, die koffer is helemaal niet oud en net zo leuk. Maar de sluiting aan de andere kant en de voorkant werken wel en de cijfercode zit erop. Thuis pakte Bart de andere grote koffer in maar daarvan werkte het slot niet meer. Hij legde toen wat kleding terug in de kast en hevelde de boel naar een kleinere koffer over. Paste net. Dat kan je nu niet meer zeggen. Bart heeft de fles whiskey erbij én een korte én lange broek én een shirt. Het eerdere ‘kan makkelijk erbij’ van Bart was te optimistisch. Eén rits springt met een plof open. Met heel wat frunnikken en wat spullen in mijn minder gehavende koffer lukt het de koffer met één rits te sluiten. Nu maar hopen dat er geen douanecontrole voor ons is, een tweede keer lukt met die rits niet meer.

Bij het inchecken wordt het spannend. De dame achter de balie laat mijn koffer drie keer heen en weer rijden en net als ze de sticker om het handvat wilt doen valt haar blik op de sluiting. Ik vind het ook vervelend dat mijn mooie turquoise koffer nu al stuk is maar daar kan ik nu niets mee. Ik moet formulieren invullen en tekenen dat de beschadiging er al zat. Barts nog steeds bolstaande koffer rijden ze ook een paar maal heen en weer. Ze vraagt naar extra elektronica. Nee toch, zijn het de schoenendrogers? We knijpen hem even maar met een meewarig blik op onze koffers geeft ze ons de tickets en verdwijnt onze bagage op de loopband door de plastic stroken. Gelukkig zijn de koffers wel keurig onder de twintig kilo, dat is dan wel weer netjes.

Op Schiphol ploffen de koffers op de ronddraaiende band en halen we opgelucht adem. Alles zit nog dicht, het rondborstig koffertje van Bart lijkt nog volumineuzer geworden maar is keurig dicht gebleven.

Op naar huis. We rijden door een platte wereld, geen bergen meer maar veel drukte op en naast de weg. We praten wat na over deze heerlijke vakantie. Het viel me op dat op het vliegveld en in het vliegtuig echt iedereen op Madeira mooie dagen had. Het is een prachtig eiland met lieve mensen en ik ben blij dat we er samen zo van genoten hebben. Héél voorzichtig hebben we het al over Ierland en Schotland. Maar we hebben opeens  vooral veel zin om thuis te komen. Dat gaat zo bij mooie reizen. Thuis begint je verhaal en een mooie reis voert je ook weer naar huis.

Iedereen kent vast wel het tevreden gevoel dat je krijgt wanneer je thuis je hoofd in je vertrouwde omgeving op je eigen kussen legt en je je heerlijke matras voelt. ‘Prima hotel hier.’ Hoe ging dat oude spreekwoord ook alweer? Oh ja, :’ Thuis is waar onze voeten het kunnen verlaten maar niet ons hart.’ En zo is het maar net.