Paris, merci pour les beaux souvenirs! (3)

We arriveren wederom te laat voor de pannenkoeken in de eetzaal. De pannenkoekenrace staat 2-0 in het voordeel van de jongen aan de tafel naast ons. Het levert hem een minachtigende blik op van onze kleindochter. Niet veel later wordt er bij haar een vers gebakken pannekoek met een knipoog van de bediening voor haar neergezet. Het levert de bediening een stralende glimlach op.

We gaan vanmorgen naar het Louvre. Kleindochter wil graag de Mona Lisa zien maar is bij lange na niet de enige met deze wens, het is in de zaal waar het schilderij als een postzegeltje op de muur zit, waanzinnig druk. Mensen staan opeengepropt wachtend op een kans om in de buurt van het schilderij te komen, ca.20.000 bezoekers per dag!

Wat maakt nu juist dít schilderij zo populair (en 100 miljoen dollar waard!), vergeleken met de andere schilderijen hier? Het schilderij wat tegenover de Mona Lisa hangt, ‘De bruiloft te Kana’ (van Paolo Veronese), is het grootste schilderij uit het Louvre maar wordt amper bekeken. Alle blikken zijn gericht op La Gioconda, de naam van de Mona Lisa in Italië. Is het massahysterie of komt het doordat de vrouw op het schilderij immer mysterieus blijft, ook al weten we nu dat haar naam Lisa Gherondini is. Is het omdat we van dit schilderij zeker weten dat het geschilderd is door Leonardo da Vinci? Dat hij wel degelijk wimpers en wenkbrouwen schilderde maar dat die de tand des tijds niet hebben doorstaan? Of door de donkere sluier over haar haren waardoor je je afvraagt of het een teken van rouw is of van deugdzaamheid? Is die glimlach wel zo deugdzaam?

Bij kleindochter ebt helaas de belangstelling snel weg. ‘Ik vind er niet veel aan’. Zelf zou ik zou hier eindeloos willen ronddwalen om zonder haast enkele zalen te verkennen maar dat gaat vandaag zeker niet gebeuren.

We verlaten het drukke Louvre en lopen langs de Seine richting de Eiffeltoren. Uit de drukte weg richting de volgende drukte. We passeren een klimwand waar natuurlijk geklommen wordt en er zijn heel veel mooie plekjes met de Eiffeltoren op de achtergrond waar X een dansje kan doen. Want dansen is haar lust en leven en ze doet dat zeker niet onverdienstelijk. Dat kan je helaas niet van mijn danskunsten zeggen maar ik hups vrolijk mee met X wanneer zij dat graag wilt.   

Ik duim dat de aanblik van de Eiffeltoren voor X afdoende is. Natuurlijk niet, zij wil graag de toren op en dan ook echt helemaal naar boven! Dus staan we als sardientjes in een blik ellenlang in de rij voor de kaarten, voor de eerste lift én voor de tweede lift. Op de top is het ook druk. Dit is de derde keer in mijn leven dat ik hier sta en ik weet dat ik na de eerste keer besloot dat ik dit niet nogmaals ambieerde.Toch sta ik hier weer. Weer in de rij voor de bovenste lift naar beneden. Hierna is er de mogelijkheid om de trap naar beneden te nemen, het alternatief is de volgende wachtrij voor de lift. Wij lopen opgelucht de 704 traptreden naar beneden. Wegwezen hier. X : ‘ Ik vond er niet veel aan’. Kijk, daar doe je het allemaal voor 😉

De bus brengt ons razendsnel naar de wijk Le Marais. Dit was vroeger de Joodse wijk, nu is het vooral een charmante wijk met een hoop winkeltjes en restaurants. X ontdekt een alternatief emo winkeltje en wil er graag even rondneuzen. De eigenaresse staat half in de deuropening, werpt een blik op ons en snauwt:’ Ik heb niets in haar maat, jullie hoeven niet naar binnen!’. Wel, dat willen we al niet meer, haar humeur is zwarter dan alle kleding in haar winkel.

We zoeken een restaurant uit en ploffen neer. Verdorie, dit is alweer de laatste avond hier. Morgen nemen we weer de trein naar huis. Een hoop euro’s armer maar een berg herinneringen rijker. We spelen nog tot heel laat Uno en Sixto op de kamer en ik vraag X naar een samenvatting van onze reis. Dit doet zij op haar mooie directe communicatiewijze.

‘Parijs is druk, bijzonder groot, de Eiffeltoren en de Mona Lisa zijn mooi, en het was echt heel erg leuk. Het allerleukste was het Aquarium en de spelletjes’.