Busje komt zo (2)

Het onweer van afgelopen nacht is weggetrokken, er valt geen drupje regen meer en nu we op stap gaan breekt zelfs de zon door. Goed zo Malta! Een nagenoeg lege bus 82 brengt ons naar het vissersdorpje Marsaxlokke twaalf kilometer verderop. Hier is iedere zondagochtend een grote markt met een een indrukwekkend aantal  viskramen waar de vangst van heel vroeg in de ochtend uitgestald ligt. Verser kan niet, er is zelfs een grote inktvis die nog beweegt en probeert van de kraam af te komen.       

Er zijn ook nog vele andere kramen boordevol spullen. Vooral spullen die je eigenlijk op iedere markt tegenkomt. Speelgoed, onderbroeken, sokken, groente, snoep, noga, sieraden en tassen. Niets waar mijn hart sneller van gaat kloppen.

Op het water dat glinstert in de zon dobberen de felgekleurde bootjes van de vissers vrolijk op en neer. Op de bootjes staan twee oogjes geschilderd. Dat is een oude traditie, het beschermt de vissers tegen het kwaad. De kleuren van de boot hebben ook een betekenis, het blauw symboliseert het water, geel de zon, bruin de aarde en groen de hoop.

Het is te druk op de markt om er gezellig te kunnen struinen. Neergestreken op een terras kijken we naar de stroom mensen zwoegend door de paden en besluiten de bus terug nemen. We zijn net te laat bij de halte en zien de bus vertrekken, helemaal afgeladen. Geeft niets. Na twintig minuten komt de volgende bus. Die zit zo vol dat hij voorbij zoeft en de chauffeur het gebaar maakt dat het overmacht is. Dat is wel jammer. Teveel mensen die met de bus mee willen. Twintig minuten later komt er wéér een bus aan die óók voorbij scheurt zonder te stoppen. Er dreigt anarchie. Een groepje wachtenden is het het helemaal zat en geeft aan terug naar de eerste halte bij de markt te lopen. Dan hebben zíj in ieder geval een plek in de volgende bus.

Een meerderheid van de wachtenden vindt het een goed idee en loopt mee.  Een hele sliert mensen op weg terug naar het begin van de markt. Wíj hopen dat de volgende bus er snel aankomt. Ik stel me de verblufte gezichten van die mensen voor als de bus voorbij rijdt nog vóór de groep de halte heeft bereikt en wij dan in een praktisch lege bus zitten. Het verloopt anders, we mogen ons in de volgende volle bus proppen.

Terug in Valetta lopen we eindeloos lang door schattige straatjes en ploffen tweemaal op een terras neer. Ik ben een liefhebber van mooie standbeelden en wil altijd het verhaal erachter weten. Ik zie een enorm beeld staan met 7 juni 1919 erop. Na even zoeken weet ik het. Malta was lang van de Britten. Na WO1 was hier voedselschaarste. Met name de broodprijs was enorm hoog. Er braken rellen uit en de Britten schoten vier mensen dood. Die dag is nu hier een nationale feestdag ter herdenking van de rechtvaardigheid. Ziehier het beeld.

Ik ben ook gek op straatartiesten en hoe leuk, die zijn er hier. We kijken geboeid naar een poppenspeler die op de muziek van The Rolling Stones door flink met de touwtjes te werken met zijn houten pop een prachtige act heeft.

Wat verder stuiten we op een oudere zanger die van alles met veel plezier zingt maar niet in het Engels. Dat vertikt hij. Hij krijgt en honoreert allerlei verzoeknummers van diverse nationaliteiten. Nummers in het Italiaans, Kroatisch, Hongaars, Pools en nadat hij door heeft dat wij uit Nederland komen wil hij direct het lied het is een nacht ten gehore brengen. Guus Meeuwis zou eens moeten weten dat hier op Malta iemand zijn lied verschrikkelijk lelijk staat te zingen. Maar de stemming stijgt  per lied en het is reuze gezellig zo met elkaar op straat. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Na ons avondeten hoor ik een jongeman op zijn viool spelen. Wauw, dat is mooi, ik luister drie nummers lang. In zijn geldbak ligt al die tijd  slechts 1 euro, de mensen lopen hem straal voorbij. Ik leg wat geld erbij en krijg een dankbare blik. Hij gaat er weer tegenaan, nu met het nummer Halleluja. Ik vraag Bart of hij nog muntgeld heeft en kieper zijn hele bezit aan munten erbij. Zo, nu lijkt het nog wat. De jongen straalt en buigt en speelt weer opgewekt verder. Wij lopen verder. Bart is vast bang dat ik aan het papiergeld begin.

In het hotel spelen we in de bar nog een paar spelletjes Keer op Keer met een lekker drankje erbij en maken plannen voor morgen. Ze geven voor vannacht storm af en morgen bakken met regen. Maar in de loop van de dag wordt het droog en dat is dan keurig op tijd voor de wijnproeverij die ik geboekt heb. Het gaat vast allemaal weer goed komen.