Na een prima ontbijt nemen we de lift naar onze kamer op de 5e etage. Omdat de wand van de lift een en al spiegel is (ongetwijfeld met het idee de ruimte groter te laten lijken) oppert Bart dat ik vast mijn gezichtsspieren kan trainen. Dat is een opdracht van mijn fysiotherapeut waarbij ik gekke gezichten moet trekken. Midden in mijn oefening arriveren we op de 5e etage en gaan de liftdeuren open. Ik kijk recht in het gezicht van een echtpaar en probeer wanhopig er weer ‘normaal’ uit te zien.’You are where you need to be?’ wordt mij argwanend gevraagd. Ik beaam het en probeer met iets wat op waardigheid lijkt weg te lopen. Ik weet zeker dat de vrouw de trap had genomen wanneer ik niet was uitgestapt.
We lopen via een klein leuk marktje naar het Grootmeesterhuis. Dit is een paleis en het eerste gebouw wat hier 450 jaar geleden door de Ridders van Sint-Jan werd gebouwd. Nu is hier het kantoor van de president van Malta.
We hebben het gebouw nog amper betreden en bevinden ons in een informatieruimte over politieke wereldleiders met een glazen virinetafel in het midden. Ik sta volgens de suppost wat te dicht bij de tafel en hij snauwt: ‘you are not allowed to touch the table!’ Ik schrik me wild en antwoord dat ik echt de tafel niet aanraakte, verlies bijna mijn evenwicht en raak daarbij de tafel aan. ‘Madam, don’t touch the table!’ Ik wil weg en hakkel dat ik de tafel eerder echt niet aanraakte en zie Bart leunen op de tafel. ‘Don’t touch the table sir!’ De suppoost is nu goed nijdig. Bart voelt zich totaal niet aangesproken en kijkt vrolijk om zich heen. Er komt een andere bezoeker binnen en die raakt met maar liefst twéé handen de tafel aan. Ik grijp die kans aan om Bart mee te sleuren naar de volgende zaal. Ik hoor nog net dat de suppoost nu woedend de man de les leest. Bart: ‘Was was er net, waar ging het over?’ ‘Je raakte de tafel aan’, ik hoor hoe stom het klinkt. Gauw doorlopen.
We zien een heleboel vertrekken maar de ruimte met het enorme wapenarsenaal uit het verleden maakt het meeste indruk. Er zijn heel veel harnassen die qua uitvoering steeds verrijkter en extravaganter worden met zelfs 24 karaat bladgoud. Zwaarden, kruisbogen, kanonnen, het is een combinatie van wapens en kunstwerken. Een vizier met enkel enge ronde ooggaten zou ik niet graag in het donker tegenkomen.
Na een terrasbezoek gaan we door naar het St. Catherine’s klooster midden in Valetta. De orde van Augustijner nonnen hebben 400 jaar het klooster gesloten gehouden voor publiek maar nu is het opengesteld. Er hangt een serene sfeer en Bart, zittend bij de binnentuin voelt zich er heel lekker bij. Ik laat hem maar even alleen en ontdek een mandje met drie heel jonge katjes. Wat zijn ze nog klein en kwetsbaar. Ze zijn een week geleden gevonden midden op de weg zonder moederkat. Waneer ze het redden mogen ze in het klooster blijven. Het komt vast goed met ze.
We volgen lopend een groot deel van de stadsmuur tot ik een paardenkoets zie staan. Ik wil al jaren eens met Bart in zo’n koetsje rijden maar Bart deelt niet mijn enthousiasme. Ditmaal vraagt hij echter wat ik er voor wil betalen en ik noem een bedrag. ‘Dat lukt je niet Jan’ is zijn antwoord. Vrolijk ga ik in onderhandeling met de koetsier die uiteindelijk zegt dat het verschil in prijs hem toch niet rijk maakt. Ik stap helemaal blij met Bart eindelijk een koets in. Bart geeft de man een royale fooi en iedereen is blij.
Terwijl ik luister naar de hoeven van Bobby, het paard voor de koets, en vrolijk om me heen kijk zie ik een treintje voorbijkomen met een vrouw die duidelijk naar me aan het wuiven is. Wie zwaait er nu in Valetta naar me? Ik wuif maar terug.
De dag is nog niet voorbij! We hebben nog een wijnproeverij met hapjes geboekt bij Koccio, op de meest pittoreske trappen van de stad. We willen net aan ons eerste glas beginnen als er paniek uitbreekt. Gillende sirenes alom, brandweer, politie en artsen parkeren vlak onder ons en stormen naar de plek des onheils. Dan rennen ook de eigenaar en zijn personeel erheen. De eigenaar roept nog dat er misschien wat met de elektriciteit is in de kathedraal en hij bang is voor brand. We blijven onthutst achter. Ik zie nergens rook en we willen niet in de weg lopen. Een monnik rent voorbij.
Na een kwartier keert de rust en het personeel weer terug. Er was een man van de trap gevallen in de kathedraal en er was een iets te grote melding voor binnengekomen. Iedereen is opgelucht en de wijn met hapjes smaakt extra lekker.
Onderweg naar het hotel hoor ik mijn naam roepen. Het is Rita, mijn maatje van boksen met haar man. Zij was de onbekende ‘zwaaier’ van vanmiddag. We drinken gezellig een glaasje op de onverwachte ontmoeting.
Terug in het hotel is daar Mike, onze vriend de receptionist. Hij schrijft een hele lijst met tips voor ons op voor ons bezoek aan Gozo, het eiland waar we morgen heen gaan. Dan is het genoeg geweest voor vandaag. Het was allesbehalve een saaie dag!
jannekeschrijft.com 