Lekker snel voor mijn leeftijd (9)

De vakantie nadert zijn einde maar nog niet vandaag! We twijfelen  even over nog een excursie boeken maar gaan toch liever aan de wandel. De zon schijnt en het is 27°. Eenmaal weer thuis halen we niet eens de helft hiervan.

We gaan lekker terug naar de rotsen langs de kust. Weg van de krioelende mensenmassa’s en de drukte in de stad want die ben ik vrij snel zat. We blijven heel lang zitten kijken naar een rotsblok dat eerst nog vrij ligt op het zand maar door het wassende water langzaam rondom omsloten wordt door het zeewater.  Ik kan er eindeloos naar blijven turen. Wanneer er in de verte een grote boot passeert worden de golven groter en woester.

Dit stuk van de kust is rustig, je ziet af en toe iemand lopen. Daar waar de terrassen en winkels zijn zie je op grote rotsen veel mensen die allemaal hun handdoek een mooi plekje willen geven. Ik kan het niet helpen dat ik aan een apenrots moet denken.

We lunchen aan het water op een terras waarbij we als enigen in de zon gaan zitten. Ik vraag of er een toilet is. ‘Yes, yes, but you need a code for the door. That’s zero zero and then a three follow-up by a zero. Then another three and then you enter another zero. Don’t forget to end with the hashtag!’  Weg is ze. Ik kijk Bart verbaasd aan. Ik heb 003 onthouden en ik dacht weer een 0 maar er kwam nog meer, ik gok nog een 3 maar ik twijfel en ga niet eindeloos codes staan invoeren op de deur van een toilet. Ik loop naar haar toe en laat het haar nog tweemaal herhalen. Jemig, als ze nu gewoon 00 30 30 had gezegd, en afsluiten met een # was dat wel zo simpel geweest en had ik me niet zo sullig gevoeld. ‘Wat is nu de code Jan’ vraagt Bart, maar ik heb geen tijd. Ik ga naar de toilet. Wanneer ik geconcentreerd de code invoer hoor ik verschrikt geroep van een vrouw vanachter de deur. ‘Don’t open the door, I’m here!’ Oké, ik wacht wel maar hoop dat ze opschiet. Het duurt eindeloos en hoor allerlei geluiden vanachter de deur. Wat doet ze daar?

Ze komt eindelijk naar buiten en begint zich te verontschuldigen met een heel verhaal maar ik moet nu naar binnen. Dus glimlach ik en zeg ‘It’s okay’ en sluit de deur. Op dat moment gaan er radertje draaien aan de binnenkant van de deur die eruit ziet als een beveiligde kluisdeur. Ik vrees dat naar buiten gaan nog lastiger uitpakt dan het naar binnengaan. Snel gebruik maken van het toilet en dan staar ik naar mijn uitbraakopties. Bij poging twee zie ik de knop terugdraaien en hoor ik een klik. Ik hoef enkel nog een schuifje opzij te doen en sta dan buiten. I’m free! Ik zwaai nog naar de bediening al was het maar om te laten zien dat ik de uitweg gekraakt heb.

We schieten even een kleine supermarkt binnen. Er is een bazin, een vrouw die de schappen vult en een man achter de kassa. Er ontstaat een enorme rel waarbij de bazin en een klant tegen elkaar schreeuwen. Vervolgens schreeuwt de bazin tegen de vrouwelijke medewerkster waarop de man achter de kassa het voor haar opneemt. De vrouw smijt haar schort neer en rent naar achteren. De man achter de kassa rent achter haar aan met een sleutel. Gelukkig maar want blijkbaar heeft ze een sleutel nodig om naar een kantine of toilet te gaan. De bazin is woest dat de man van zijn post ging. Ik versta niet het antwoord van de man maar de strekking is duidelijk. ‘Je zoekt het maar uit!’ De bazin verdwijnt achter dezelfde deur als eerder de vrouw haar aftocht blies.

‘Do you really like your job’ floept er bij me uit. De man kijkt me aan en er verschijnt een flauwe glimlach om zijn mond. ‘Een klant beschuldigde mijn collega en mij van diefstal en onze bazin nam het niet voor ons op.’ Hij schaamt zich zichtbaar voor de situatie dus maak ik me snel uit de voeten met twee flesjes water en een bounty tegen de schrik.

We zijn al uren op pad en toe aan relaxen bij het zwembad. Ik zwem wat in het ijskoude water, maak een moeilijke sudoku en bekijk de vakantiefoto’s. De uren vliegen voorbij.

Voor de laatste keer stappen we naar de haven en eten in een leuk restaurant. Het is aardedonker maar heerlijk warm buiten. Op de terugweg naar het hotel is het nog steeds erg druk op straat. De ene auto stopt keurig voor je, de andere rijdt je van de sokken. Ik steek een brede straat over en hoor  verkeer aankomen dus ga ik in de versnelling. Aan de overkant staat een vrouw van hooguit 45 jaar. ‘ U steekt razendsnel over, zo vliegensvlug vergeleken met mensen van uw leeftijdscategorie. Uw leeftijdsgenoten lopen soms heel moeilijk en traag naar de overkant  maar er zit veel pit in u voor uw leeftijd. U rende bijna.’

We lopen verder. Bart zegt opeens: ‘ Goed gedaan hoor, voor je leeftijd!’. We proesten het uit. ‘ Ik vond dat ‘voor uw leeftijd’ ook wel nadrukkelijk benoemd. Ik ben dus oud maar nog wel snel.

In het hotel bestellen we een feestelijk drankje en doen tot ver na middernacht spelletjes. Buiten is het nog steeds warm. Tijd om ons bed op te zoeken voor de laatste nacht in Malta.