Een terugreis met hobbels (10)

Vandaag gaan we naar huis. Onze vlucht is pas om 16:25 uur, dat geeft alle ruimte voor de relaxtmodus. We vertrekken hier om 13:30 uur, de plek in de garage en de kamer is tot die tijd voor ons. We hebben echt een heel leuk hotel.

Nog een laatste wandeling, drankje, praatje met het personeel en de zojuist aangekomen gasten die hun vakantie nog heerlijk voor zich hebben. Dan stappen we in de auto op weg naar het vliegveld, een rit van een kwartier wat aanvoelt als twee uur. In het verkeer zijn Maltezers niet leuk. Ze dwingen je de weg op te gaan, geven geen voorrang of ruimte om in te voegen en gaan niet voor je opzij. Opgelucht bereiken we het vliegveld, op de teller staat amper 100 gereden kilometers die we uiterst geconcentreerd gereden hebben.

Bart weet feilloos de juiste parkeerplek van de auto terug te vinden bij het autoverhuurbedrijf. Hoe doet hij dat toch? Er staat een man die om de auto heen loopt, niets zegt en vrijwel direct op één plek op zijn knieën gaat zitten met zijn hoofd praktisch onder de auto. Wat is dit?

‘Dat is iemand van het verhuurbedrijf die de auto controleert’ zegt Bart. ‘Hij had zich wel even kunnen voorstellen, ik schrik van die man.’ De man richt zich tot Bart en zegt dat er een krasje zit. We zijn verbaasd. We hebben amper gereden en niets geraakt. Ik word nijdig. ‘Dat ziet u wel erg snel en ook precies de plek. Ik heb foto’s gemaakt van de wagen voor we hier wegreden van alle kleine beschadigingen die erop zaten en accepteer niet wat u zegt. Wie u ook mag wezen.’ De man kijkt me gemelijk aan. ‘Bent u verzekerd? U betaalt gewoon en u krijgt het bedrag terug.’  Bart sist dat ik rustig moet blijven en me er niet mee moet bemoeien.

Ik pak mijn telefoon en bekijk de foto’s die ik voor vertrek van beschadigingen aan de auto maakte. Ik heb van alle kanten foto’s genomen maar heb niet onder de auto gekeken. ‘Hoe vaak heeft u dit krasje verzilverd en heeft u foto’s van de dag dat we de auto meekregen en graag uw naam en die van uw leidinggevende?’

Bart zegt nogmaals, dit keer nogal duidelijk, dat ik me er niet meer mee moet bemoeien, hij voelt bij mij een verbale woedeaanval opkomen. De man laat Bart een foto zien van de wagen op een grasveld in de zon. ‘Er groeit geen gras in de garage’ merkt Bart op maar hij laat het erbij. ‘ We gaan het thuis wel regelen, hier lossen we het niet op.’ Boos loop ik mee, ik voel me in de maling genomen door die man en heb niet eens de kans gekregen om me uit te spreken hierover. ‘Laat los Jan!’ Hij heeft misschien gelijk, maar het voelt niet goed. ‘De auto stond ook nog eens op mijn naam’ sputter ik nog even door maar Bart antwoord niet en dan is er niets aan. Precies drie minuten later krijg ik een mail met daarin een bedrag van € 255,08 voor de schade. Knap dat de man het bedrag al tot 8 eurocent weet, er bestaan geen vaste tarieven voor autoschade. Loslaten is soms best lastig.

Bij de douane piept er weer van alles aan me bij de controle en moet ik worden gefouilleerd. Ook Bart moet eraan geloven. Hij moet heel zijn rugzak leeghalen. Grappig is wel dat ze mijn twee flesjes drinken niet opmerken.

In het vliegtuig dat te laat arriveert zitten twee andere mensen op onze plaatsen. Ik had niet anders verwacht. Ik krijg lol in alles wat niet soepel verloopt. Mijn pen rolt onbereikbaar onder mijn stoel en het vliegtuig heeft flinke turbulentie. Bij het uitstappen regent het.

De bus naar het parkeerterrein staat aan de overkant klaar maar de chauffeur heeft pauze. Geeft niets. Wat wel geeft is dat als we onderweg  van bestuurder willen ruilen bij een rustplaats we werkelijk vast komen te zitten. Rechts staan vrachtwagens geparkeerd en ernaast is net ruimte om er langs te rijden. Maar aan het einde staat een vrachtwagen met de verlichting aan stil en blokkeert de doorgang. Ik denk even dat hij vastzit in de greppel ernaast. Het is een en al modder en water naast de auto. Na vijf minuten wachten loopt Bart voorzichtig laverend tussen de wagens en greppel naar de bestuurder en komt met een gezicht als een donderwolk terug. ‘De chauffeur moet rusttijd nemen en vertikt het de auto een paar meter te verplaatsen.’ Ik ben verbijsterd. Bart snauwt dat hij hier niet een uur of langer gaat wachten achter die buitenlandse wagen en rijdt voorzichtig achteruit en keert de auto met veel moeite. ‘Nu zijn we spookrijders’ piep ik. ‘Jouw beurt om te rijden’ zegt Bart en loopt om de auto. Ik rijd voorzichtig de dertig meter terug in de verkeerde rijrichting, neem vlug de afslag en geef plankgas op weg naar huis.

Eenmaal thuis schenken we een feestelijk glaasje in op de fijne vakantie en tijdens een paar spelletjes sequence praten we nog wat na over Malta. We genoten van de zon, de mooie hotels, de wandelingen en wijnproeverij. We keken onze ogen uit in de St.John’s Cathedral, het Grootmeesterhuis, het klooster en verkenden steden als Victoria, Rabat, Mdina, Valetta en Sliema. Malta is een prachtig klein land, het kleine Nederland is 130 keer groter dan Malta. Het is er druk met een aantal inwoners van 1447 per km², Nederland heeft er 526 per km². De kust is fantastisch met verschillende kustwandelingen maar er is op het eiland geen ruimte voor uitgestrekte natuurgebieden, die miste ik wel. De Gozo Loop is met 47 km de langste wandelroute en is opgedeeld in etappes. Er zijn nog meer routes op het eiland maar langer en hoger worden ze niet. Ik ben heel blij dat we er geweest zijn. Ik vink het van mijn lijst af.

In de agenda staan in december bij een paar dagen groot Porto opgeschreven. Ik ben dol op plannen maken. We hebben niet de controle over het leven en zijn zeker niet de baas van het verloop ervan. Maar dat belet ons niet om steeds weer plannen te maken en hopen dat veel van die dromen uitkomen.

Tot de volgende reis!