Creepy clean (3)

Ik schrik wakker en zie dat het al helemaal licht is. Wat, hebben we ons verslapen? Moesten we ergens heen? Maar nee, het is 7:48 uur, we hebben alle tijd en door dat uur tijdverschil is het al licht. Een uur maakt echt veel verschil. We schrikken weer want het is droog en de zon probeert door te breken. Gauw douchen, aankleden en naar de eetzaal voor een prima ontbijt.

We lopen eerst naar het station São Bento. Eerder stond hier een klooster met die naam. Het klooster moest weg maar de naam bleef. De stationshal is betegeld met 20.000 beschilderde tegeltjes, de zogenaamde azulejos. In de hal staan rondom tafeltjes met handgemaakte werkjes als sieraden, breiwerkjes en geborduurde theedoeken. Er speelt met veel enthousiasme een jostiband.

We stappen verder naar boekhandel Livraria Lello. Ik ben dol op  boekwinkels en deze iconische boekwinkel heeft een neogotische architectuur met een heuse rode wenteltrap en prachtige houten kasten met glas-in-lood. De boekwinkel is zo populair dat ze er toegangskaarten met een tijdslot voor verkopen om er naar binnen te mogen. Ik koop toegangskaarten voor 11:45 uur voor tien euro per persoon. Er wordt me aangeraden de kaarten van vijftien euro te nemen, hiermee hoef je niet aan te sluiten in de lange rij mensen die staan te wachten. Ik vind twintig euro al veel geld om een boekwinkel binnen te mogen komen maar dat zie ik verkeerd. Er wordt me uitgelegd dat de tickets vouchers zijn waarmee ik aankopen kan betalen. Kijk, dat scheelt! Ik loop met de tickets naar de controleur bij de deur die me verwijst naar de rijen met de diverse tijdsloten. Ons tijdslot is 11:45 uur en het is ook exact 11:45 uur. We lopen braaf terug naar de hekken van 11:45 waar niemand meer staat en lopen weer naar de man bij de deur. Nu mogen we naar binnen.

De winkel is een plaatje om te zien. Het bewerkte plafond, de kasten, de wenteltrap, geweldig. De kasten zijn in vakken verdeeld waarbij  aangegeven is of de boeken in het Engels, Frans, Duits of Portugees zijn. Er is geen enkel boek in het Nederlands. Veel vakken hebben dezelfde boeken met prachtige vertalingen van boektitels als: Romeo en Julia, le petit Prince, Jane Eyre, Le Mur, La Nausée en verschillende Harry Potter boeken. Er zijn enkele andere artikelen te koop zoals linnen tasjes met de naam van de boekwinkel erop voor € 17,95 en schriften. We zijn hier uitgekeken en ik pak twee dunne schriften die € 8,90 per stuk kosten. Veel boektitels die hier staan heb ik al en ik lees niet graag boeken in het Engels of Frans. Schriften kan ik altijd goed gebruiken en het restantbedrag mag de winkel houden.

‘U mag de voucher uitsluitend voor boeken gebruiken, niet voor schriften.’ Jemig, wat een gedoe. Ik zoek een boekje uit van Shakespeare met sonnetten ter waarde van € 17,95. ‘ U mag maar één voucher per boek gebruiken. U moet dus nog € 7,95 bijbetalen en nog een boek uitzoeken.’ Ik moet niets, ik ben er klaar mee. Ik geef mijn vouchers wel aan Portugezen of Engelsen die boeken willen kopen. Hebben zij een voordeeltje.

Buiten pruttel ik nog wat na tot we bij de kerstmarkt komen in de Jardim da Cordoaria. Veel stalletjes zijn nog dicht, geeft niets, we komen vanavond wel weer terug, de warme mierzoete wijn die we hier kopen smaakt verdraaid goed. We lopen weer verder, ik zwicht voor een nieuwe outfit waar ik heel blij mee ben en we bekijken talloze prachtige gebouwen. Dan zien we twee heerlijke vrije relaxstoelen op een terras in de zon en bedenken dat we eigenlijk helemaal niets hoeven tot we om half zes naar een multimediashow in de Clériaos-kerk gaan. We nestelen ons in de stoelen, bestellen een drankje en zitten er zo lekker dat we op een holletje naar het hotel moeten om de telefoon van Bart te halen die nog in de oplader lag. Wat ziet de kamer er weer keurig uit. Zelfs mijn pennen zijn terug in het etui gedaan. Snel omkleden en op naar de prachtige 18e-eeuwse Clérigos-kerk.

De licht-en muziekshow is gebaseerd op een gedicht van Alvaro de Campos. Dit is een verzonnen personage door de dichter Fernández Pessoa die prachtige teksten schreef. De show begint met de zin: ‘The best way of travelling is to feel.’ Het is indrukwekkend om te zien. Kunst kent vele vormen.

We gaan weer naar de kerstmarkt die er nu veel gezelliger uitziet. Ze verkopen er puntzakken patat en komen erachter dat ze er hier geen mayonaise op doen maar kaas. Die stolt direct en vormt een klomp bovenop de frieten. Malle Portugezen. Ik kiep mijn zak in een prullenbak en we stappen weer door tot we een leuk eettentje ontdekken en lekker smikkelen.

We zien nogal wat bedelaars. Soms zie je de pijn van verslaving in hun ogen. Nederland heeft een wettelijk verplicht vangnet voor mensen in deze situatie, in Portugal is hulp vooral afhankelijk van vrijwilligers. Het lijkt me vreselijk om hier kansloos en als paria verstoten rond te zwerven. Ik geef een wrak van een man die ontzettend scheel kijkt en de nacht onder een plastic zeil doorbrengt wat geld en hij zegt zacht: ‘God bless you madame.’ Ik kan niets zeggen. Ik heb een brok in mijn keel. Ik ben blij dat Bart nooit moppert wanneer ik zwervers wat toestop en het voor mij luchtig maakt als we weer doorlopen. Over donaties aan straatmuzikanten en offers voor kaarsjes doet hij trouwens ook nooit moeilijk. Ik heb gewoon een leuke man.

Het zit erop voor vandaag. We gaan terug naar het hotel. Het personeel is wéér in de kamer geweest. Er staan nu opeens slofjes voor het bed op een doekje en alles is weer opgeruimd. Twee keer daags vind ik niet heel prettig. Het is een beetje ‘creepy’ om steeds te zien dat er iemand aan je spullen zit. Zelfs mijn papieren met notities zijn in het mapje teruggestopt en de kleding in de koffer. Bart ziet dat de schoonmaak de loper om binnen te komen, een kaartje dat op alle deuren past is vergeten. Ik geef het morgen pas terug, dan blijft ze vannacht in ieder geval weg.