Je moet echt alleen achter mij in de rij gaan staan als je over veel tijd beschikt. Terwijl de appels uit de gescheurde zak vrolijk naar de caissière rollen laat ik drie zakken soep uit mijn handen vallen. Precies de tomatensoep barst open. Ik staar teleurgesteld naar de pastinaaksoep en mijn witte broekspijpen.
Hallo, kom binnen in mijn digitale huis. Maak het jezelf gemakkelijk.
Ik ben Janneke. Ik werkte decennialang in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag.
Dat was mijn vaste stek.
Ook na de fusie van de KS met Het Theater aan het Spui en het Nationale Toneel tot Het Nationale Theater bleef ik op die locatie werken als coördinator Verkoop & Informatie en schreef en gaf er rondleidingen.
Of ik nooit wat anders heb gedaan? Ja hoor, ik was eerder ondermeer stewardess op een cruiseschip, werkte voor een bank, verzekeringskantoor, asielzoekerscentrum en stond vaak op beurzen omdat ik blijkbaar enthousiast de verkoopcijfers omhoog stuwde.
En privé? Al heel lang getrouwd met een leuke man. Die heb ik toch maar mooi weten te vinden.
Vier zonen plus een onofficieel geadopteerde zoon maakt vijf. Schoondochters, een kinderkoor aan kleinkinderen en veel vrienden en vriendinnen.
Werkelijk waar, het zijn allemaal mooie lieve, leuke mensen. Ik ben een bofkont.
Wat ik graag doe in mijn vrije tijd? Lopen, heel ver lopen en over bergen klimmen.
Zo liep ik met manlief naar Rome en naar Santiago de Compostella over alle bergen die we op onze weg tegen kwamen. Wekenlang onderweg zijn met een grote rugzak en een klein tentje. Ik laat mijn rugzak altijd staan in mijn slaapkamer. Dat geeft me het gevoel dat ik zo weer op stap kan gaan en mijn hele huishouding in één zwaai over mijn schouders kan zwiepen.
Gaat alles bij mij altijd goed? Nee hoor, wil je horen wat ik jarenlang geheim hield maar nu steeds meer mensen weten? Zeker na publicatie van mijn boek Dagboek van een triller. Wil je dat horen?
Ik heb al jaren de ziekte van Parkinson. Ik heb nooit gedacht dat mij zoiets zou overkomen. Nogal naïef. Of dom. Want waarom zou het me niet overkomen?
En dan jarenlang het verzwijgen? Weet je, ik wilde zo vreselijk graag normaal zijn. Wat dat dan ook mag betekenen. En je komt ook niet heel sexy binnen als parkie. Sommige dingen zijn ook zo eigen dat het een poosje duurt voor je weet hoe ermee om te gaan. Echt heel snugger ben ik waarschijnlijk niet want het kostte mij ruim drie jaar om het dan eindelijk te vertellen.
Ik heb dus parkinson. Of de ziekte van Parkinson. Het ene schrijf je met een hoofdletter en het andere met een kleine letter. Ik ga voor de kleine letter en maak er parkie van.
Ik ben een parkie klinkt net wat leuker.
En nu? Helemaal niets. Ik ben wie ik ben en blijf wie ik ben. Dezelfde extraverte, eeuwig optimistische, gelukkige, dominante, eigenwijze en immer plannen makende Janneke.
Of Jan, dat past me meer. Wilde het even zeggen, dan kunnen we nu weer verder.
Voelde het goed om te delen? Het moment waarop ik dat deed voelde goed.
Het was Wereld Parkinson Dag (11 april).
Een prima dag om het te delen en om een toost uit te brengen op het leven!
Nu ga ik graag verder op weg naar nieuwe avonturen en doelen.
Op naar waanzinnige reizen en stapels boeken bij de boekwinkel.
Hoppen jullie mee naar het volgende blokje?
jannekeschrijft.com 