Vroeg op stap na het ontbijt dat hier óf een compleet avondmaal is óf slechts wat toost met marmelade. Iets ertussen is er niet. Ik weet de kok zo ver te krijgen dat hij bij hoge uitzondering een ei voor me kookt. Normaliter wil hij wel scrambled eggs maken maar een ei koken kost meer tijd. Wij zijn de enige mensen in de eetzaal, hij heeft tijd voor mijn ei.
Oxford is twee uurtjes rijden. We hebben een stadswandeling met gids geboekt. Om 13:00 uur start de tour en vertelt de gids Jackie over de kunstenaar Anthony Garmley. Deze maakte onder meer het ambitieuze kunstwerk The angel of the north. Een engel van 200 ton op de heuveltop van de A1 uit 1998, welke 33 miljoen keer per jaar wordt bekeken. Op het dak van Blackwell’s Art & Poster winkel staat als controversiële toevoeging aan de skyline van oude panden van Oxford een beeld van deze kunstenaar. Het is een beeld van een naakte man.
Soms belt er iemand in paniek 112 of 999. ” Er staat iemand op het dak die wil gaan springen!” Drie minuten later bellen wij 999 omdat de gids voor onze ogen in elkaar zakt.
Ons groepje, zeven minuten eerder nog volslagen vreemden voor elkaar, is één in dit bizarre zwarte gebeuren. We doen wat we kunnen en we wachten maar liefst 40 (!) minuten op de ambulance. Al die tijd blijft Jackie buiten kennis. Ik aai haar hoofd en fluister dat haar man onderweg is en de ambulance zo komt en het voelt alsof ik weer naast mijn schoonmoeder zit.
Wanneer de ambulance eindelijk arriveert en 20 minuten later vertrekt lopen we wat verloren door de prestigieuze universiteitsstad. Dit mag niet onze enige herinnering aan deze dag zijn en we besluiten een tour te doen met een jonge en vooral fitte studente die ons meeneemt in en langs de universiteitsgebouwen van Oxford. Ze vertelt ontzettend leuk over de 39 universiteitscolleges en deelt informatie die je in geen boek zult vinden. Het voelt goed.
Na afloop duiken we via een verborgen steegje een pub in. Daar kan je wel drank bestellen aan de bar maar voor iets te eten erbij moet je een app downloaden en kan je uitsluitend via je telefoon betalen. De drank mag je apart pinnen.
Oxford. Prachtige universiteitsgebouwen, een stad in een stad. Waar je 17% kans maakt toegelaten te worden mits je minimaal een 8 hebt gehaald en papa of mama bereid is 40 tot 65.000 euro per jaar voor je studie te betalen. Waar je levenslang lid wordt van een selecte club. Waar je nooit op het gras mag lopen tenzij je een professor bent. Waar het zorgsysteem faalt om mensen op tijd in het ziekenhuis te krijgen. Waar ik een warm solidariteitsgevoel ervoer. Oxford, ik ben er nog niet uit.
Morgen naar Stratford upon Avon. Daar heb ik heel veel zin in.
jannekeschrijft.com 