Chateau de Chantilly krijgt een vinkje

We horen de regendruppels tegen de balkondeuren van de hotelkamer tikken bij het wakker worden. Even later, precies zoals de weersvoorspelling was, wordt het droog en breekt de zon door. Het wordt 20 graden. Dat is lang geleden!

Nog ruim voor tien uur doemt het landgoed met het kasteel van Chantilly voor ons op. Wat een geweldig tafereel. Op het landgoed zie je naast het kasteel ook het Kapiteinshuis, la maison de Silvie, de stallen en een enorme parktuin van 116 ha ook nog het bos van Chantilly. Het is nog mooier dan ik me voorgesteld had.

Ik heb naast toegang tot het kasteel, ook een rondleiding door de privé vertrekken geboekt. Nu ik hier eindelijk ben wil ik alles zien. De gids, een leuke jonge vrouw, stort een enorme waterval van woorden in een ongelooflijk tempo over ons heen. Verrassend genoeg kan ik haar goed volgen en ga ik helemaal op in het verhaal over de Montmorencys en de Condés. Wat een grandeur en wat een strijd met Versailles om het mooiste te zijn.

Ik loop over dezelfde stenen als waar lang geleden de schrijver la Fontaine liep en Molière zijn toneelstukken schreef en speelde. Ik geniet enorm van de schilderijen galerie, aangelegd door de laatste eigenaar, de hertog van Aumale. Na de dood van zowel zijn vrouw alsmede zijn twee kinderen, was zijn kunstverzameling alles waar hij nog voor leefde. Het impressionisme had allang zijn intrede gedaan maar de hertog wilde liever intellectuele werken en rationele afbeeldingen. Hoewel hij wel in de hoeken een paar prachtige schilderijen met engeltjes op liet hangen. Want principes, daar moet je flexibel mee omgaan.

We lopen er zes uur rond. We zien na het kasteel een draverij en bezoeken de stallen. Het allermooiste paard, gitzwart, met de naam Wietse, komt uit Nederland, Dat is leuk! Natuurlijk mag de chantilly niet ontbreken. Op een warme wafel maar ook op ijs. We werken het met smaak naar binnen en weten nu dat slagroom room is met een vetpercentage van 35% en room met een vetpercentage van minder dan 30% geen slagroom is en verdraaid lastig te kloppen. De vraag is of het verhaal klopt dat de slagroom ontdekt is door de hofkok François Vatel. Hij pleegde echter zelfmoord toen de vis bij het diner van hooggeplaatste personen te laat werd opgediend. Ik geloof in sterkere redenen om het aardse leven te verlaten.

Pas aan het einde van de middag, na nog de twee rondwandelingen van samen 8 km over het terrein gelopen te hebben, keren we terug naar het hotel. Bart is bekaf maar ik blijf me maar omdraaien om nog een laatste blik te werpen op het kasteel. Wie de strijd gewonnen heeft tussen Versailles en Chantilly wat grandeur betreft kan ik niet zeggen maar Chantilly wint het absoluut qua relaxte sfeer en rust. Het heeft aan al mijn verwachtingen voldaan en ik ben een mooie herinnering rijker.

Tijd voor een aperitiefje! Een feestelijke kir royal vandaag. Bij het diner bespreken we met hotelgasten uit Lyon de politiek van Macron, de klimaatperikelen, de oorlog in de Oekraine en de pensioenleeftijd. We komen er niet uit maar dat hindert niemand. Het eten smaakt ons er niet minder om en deze mooie dag smaakt naar nog zo’n dag.