Witte was en een fluitconcert (4)

Ik ben vroeg op en drink thee met de kapitein. Er is verder nog niemand aan dek en ik vraag: ‘komt u niet in de problemen door zo openlijk uw misgenoegen te uiten over Erdogan?

Blijkbaar niet want er volgt een bezorgd relaas over hoe het verschil tussen arm en rijk steeds groter wordt. ‘Ik ben officieel al met pensioen maar als ik niet doorwerk is mijn inkomen omgerekend 300 euro. Daarvan kan je met moeite in leven blijven dus werk ik maar door. Niemand in Turkije is blij met Erdogan maar ik zie de situatie hier de komende jaren alleen maar beroerder worden.’

We besluiten dat we het helaas niet kunnen oplossen en maar van de dag gaan genieten.

Het lijkt erop dat onze vrolijke kok Moustafa zich iedere dag nog méér uitslooft dan de dag ervoor. De tafel heeft steevast een smetteloos wit tafellaken en hij zet het boordevol met verse producten. Na het afruimen veegt de bemanning uiterst geconcentreerd een hier en daar overgebleven kruimel met een kleine schuier van tafel. Wat dan nog resteert zijn de vlekken die we veroorzaakten. Tomaten vlekken, jus d’ orange, rode wijn, we kunnen ze allemaal!

Ik zag torenhoge stapels was voor me maar het zit heel anders, Ze hebben hier een spray tegen vlekken. Spray erop, even deppen, klaar. ‘Maar alléén bij witte stof’ benadrukt de bemanning.

Chrisje trekt resoluut haar witte jasje uit. ‘Mijn kraagje is behoorlijk smoezelig’ zegt ze en wij beamen dat. Alp (bemanningslid) richt de spray op haar kraag. Er verschijnt direct een rode vlek. Beteuterd blikt Chrisje naar haar geruïneerde jasje. Ze besluit tot een handwasje en een andere outfit voor vandaag.

Mariët gaat snorkelen, Bart zwemmen maar ík ga kanoën. De bemanning tilt de kano in het water en even later peddel ik zielsgelukkig in de grote baai rond. Ik krijg strikte instructies om niet te dicht bij een bepaalde villa te komen. Die is namelijk van Erdogan en al verblijft hij daar slechts twee dagen per jaar, de villa wordt streng bewaakt. Ik wil er als vrouwelijke 60plusser in bikini in een oranje plastic kano niet in de problemen komen. Er is nóg een inham waar ik niet bij de oever mag komen maar daar is het simpelweg te modderig .

De kano schiet door het water en ik zie Alp een fuik voor vis in het water laten zakken. Verser kan je het niet krijgen. Ik ga de baai met grillige hoeken driekwart rond, en kom duikster Mariët tegen. Ze haalt een paar schatten van de bodem omhoog zodat ik ze kan bekijken. We spotten een oever waar ik de kano kan aanleggen en gaan op de rotsen ontspannen zitten praten.

Ik meen een fluitsignaal te horen. ‘Vast Bart die ongerust is’ zeg ik. Mariët zegt verbaasd ‘nee toch? Ik maak even mijn verhaal af hoor.’  We schieten in de lach.

Wanneer we de kano losmaken om terug te gaan hoor ik weer een fluitje en zie de speedboot van het schip in volle vaart onze richting opkomen. Bart maakt zich zorgen. Ik neem het niet serieus. Zeker als de toevoeging is dat de lunch klaarstaat.

Met een lach om mijn mond peddel ik snel terug. Ik zie direct aan het gezicht van Bart dat hij inderdaad helemaal niet ongerust was en hij geeft toe dat Annet ons had zien zitten maar het fluitje lonkte en samen lunchen is wel zo gezellig.

We varen naar een dorpje bij een haven. Turkije laat zich van zijn beste kant zien. De straatjes met huisjes met overal bloeiende planten straalt een vredige rust uit. Ik geniet echter het meest van de bergen op de achtergrond.

Na het diner spelen we met vijf vrouwen en één man (stoere Bart) het spel 30 seconds en ik moet grinniken als ik merk hoe fanatiek de twee zussen zijn. Het wordt een latertje en wie er ook de winnaar of verliezer is, er volgt vast een revanche. Wie in ieder geval een winnaar is, dat is Chrisje. De rode vlek uit haar kraag is verdwenen als sneeuw voor de zon. Wat resteert is een maagdelijk kraakhelder wit kraagje.