Zo de wind waait bollen de zeil (6)

Bij het ontbijt komt de kapitein ons mededelen dat de wind aan het draaien is en we later op de dag echt gaan zeilen met het 23 meter lange schip. Het klinkt als een uiterst gecompliceerd iets.

Eerst varen we naar een baai. Daar gaan we voor anker en wachten tot de wind precies goed is. De spanning stijgt, de drie jonge knullen rennen opgewonden heen en weer, er mag nergens meer nog iets los staan en alle raampjes moeten dicht. Hier gaat het ze om, het zeilen, de bediening is bijzaak. Ze weten exact wat ze moeten doen maar de kapitein heeft figuurlijk gesproken de touwtjes stevig in handen. Letterlijk sjorren de jongens aan de lange touwen. Wij passagiers worden gesommeerd allemaal op het achterdek op de kussens te zitten met de benen binnenboord en daarna word de boot eerst gedraaid in de baai.

Het is imposant te zien hoe die enorme zeilen gehesen worden en wind vangen. De kracht van de wind en de richting van de inkomende wind zorgen via het zeil voor beweging. We zeilen! Op een gegeven moment mogen we ook naar het voordek. Daar beleef je de sensatie van het zeilen veel meer. We zijn stil en genieten.

Dan worden we gesommeerd plat op de kussens boven het middengedeelte te gaan liggen, echt plat. De stand van het grootzeil wordt aangepast en de giek scheert rakelings over ons heen. Dan blijf je wel stil liggen.

We leggen aan vlakbij een haven bij het plaatsje Eski Datça. We worden met het rubberbootje, waarin hooguit drie passagiers per keer passen overgevaren naar de wal. Hier krijgen we exact één uur om de boulevard op te gaan. Je moet best een stukje lopen voor er terrassen en winkeltjes volgen en Bart en ik stappen stevig door. Er zijn vier winkeltjes maar verder dan de tweede komen we niet. Ik sta net twee zeepjes af te rekenen als Bart nadrukkelijk op zijn horloge wijst en gebaart vaart te maken met afrekenen want het is alweer tijd om terug naar de boot te gaan. Maar afrekenen met Turkse lira’s is niet iets wat je heel snel doet. Honderd Turkse lira’s is ongeveer drie euro en de coupures zijn klein. Dus moet je een hele stapel aftellen en wordt die nog eens nagekeken door de winkelier. Dan maar in halve draf terug naar de kade. Bij het instappen in de rubberboot tuimelen twee dames door alle hectiek bijna in het water, zo zijn we gefocust op het op tijd terug zijn.

Zodra we weer op het schip zijn vertrekt de kapitein. Hij wil naar een rustige baai varen om te overnachten. Het is ons inmiddels duidelijk dat de kapitein van rust houdt. Hij houdt niet van steden, van drukte, geluid of toeristische attracties. Waarschijnlijk zelfs niet van toeristen.

We varen naar weer een mooie baai en krijgen wederom een fantastisch diner voorgeschoteld. Moustafa is een geweldige kok en we vergeven het hem direct dat er bij de lunch iets misging en de hele kombuis blauw zag van de rook. Hij heeft van alle bemanningsleden de meeste humor en kookt in dat piepkleine keukentje heerlijke maaltijden.

Morgen de laatste dag op zee. Maar daar denken we nog niet aan. We hebben een gezellige avond waarbij de stembanden soepel worden gehouden door de wijn. Van welk kamernummer dan ook.