Lissabon wat was je mooi (5)

Vandaag zit het er weer op, we vliegen straks terug naar huis. Lissabon besluit het vertrek wat makkelijker te maken door opeens een dipje van één dag in het weer te vertonen. De lucht is grijs, ze geven regen af en de wind voelt fris aan. Zo is je koffer inpakken een stuk minder erg dan bij een stralend zonnetje.

Om acht uur hoor ik de pianist weer. Ik heb gisterenavond op de pianoklep wat chocola neergelegd en een briefje met de woorden Thank you for the music. We hebben nooit een woord gewisseld maar wuifden steevast naar elkaar. Misschien vermoedt hij wel dat het berichtje van mij was maar zeker kan hij het niet weten!

Na een spannende taxirit kom ik uiterst onelegant de auto uit door een nogal stijve rug. De rijstijl van onze chauffeur doe ik niet na. Bij een stoplicht scheurt hij snel de busbaan op, neemt een scherpe bocht en hop, door naar een andere weg waar hij door luid te claxonneren de andere baan opeist. Hij zet een heel goede tijd neer, dat wel.

Het vliegtuig heeft een half uur vertraging. Geeft niets, dan kan ik nog even mijmeren over al die gekke en nieuwe feitjes en weetjes over een land dat me nu al dierbaar is. Ik weet nu dat mensen uit Lissabon Alfacinhas heten, wat kleine kroppen sla betekent. Dat had ik nooit geraden in een quiz!

Lissabon, een oude dame uit 1200 voor Christus en daarmee ouder dan  Amsterdam of Rome. Met mooie blauwe tegeltjes die Azulejos heten. Lissabon dat me nu nieuwsgierig maakt naar Porto, de andere grote stad van Portugal.

Wat zijn de dagen omgevlogen en wat hebben ze met eerder zoon nummer 1 en nu met nummer 4 mij en hen veel gebracht. Heel veel mooie momenten om later te herinneren. Ik vind dat belangrijk. Goede herinneringen zullen later winnen van verdrietige.

Ik kijk nu al uit naar de tijd met de andere jongens en maak voorzichtig al plannen. Maar ook even bijkomen, met manlief op vakantie en een boek uitgeven!

Wanneer ik mijn koffertje uitpak valt uit de zak van mijn fleecevest het gedichtje dat ik schreef op de heenweg in het vliegtuig. Gedichten en mijn blog houd ik meestal apart maar bij de  afsluiting van deze reis kan het wel voor een keer.

Gedragen door de blauwe vogel

Mijn zoons hoofd vol dromen

Rustend op mijn schouder

Vliegen we samen naar de zon

Op weg naar wat straks herinneringen zijn

Maar nu nog dromen om uit te komen.