Oesters alleen met veel witte wijn (5)

Ter compensatie van de deprimerende staat van de toiletten koop ik het meest luxueuze toiletpapier. Je moet er toch wat van maken.

Afgelopen nacht moest ik echt naar de toilet en dat is op deze plek niet fijn. Er is hier nergens verlichting, zelfs niet in het sanitairhok en het is aardedonker. Gewapend met een zaklamp zet ik een goede tijd neer.

Volgens de weerapp is het droog maar het miezert hier al een paar uur. We besluiten richting de kust te rijden en daar een stuk van de GR34 te lopen. Volgens mijn redenering, gebaseerd op lang geleden genoten aardrijkskundelessen, zorgt de koude zee ervoor dat er boven de kust weinig wolken zijn en die er zijn waaien snel weg. Pas bij de duinen stijgen ze op en gaat het aan de andere kant regenen.

Mijn redenering hapert, misschien heb ik gewoon niet goed opgelet. Het miezert óók aan de kust. Dan maar regenkleding aan. Na amper een half uur is het droog en dat blijft het de rest van de dag.

We lopen langs Cancale, een lieflijk stadje waar een hoop vissers wonen die hun brood met mosselen en oesterkwekerijen verdienen. De oesters zijn van hoge kwaliteit omdat hier veel plankton in het zeewater zit en dat geeft ze een heerlijke smaak. Er staan kraampjes waar je ze kunt kopen en op de trap ervoor kunt opeten met zicht op de baai. Bij helder weer zie je Mont-St-Michel liggen maar nu zie je slechts een grijs vlekje. Eerlijk gezegd maak je mij helemaal niet blij met oesters. Als ik er echt niet onderuit kom ze te eten is de verhouding witte wijn versus de oesters beduidend anders dan gebruikelijk.

Saint Malo is een stuk groter en is een echte havenstad met stadsmuren. In de tweede wereldoorlog werd de stad zwaar gebombardeerd en bleef er weinig van over. Maar dankzij het bezit van de originele tekeningen is het helemaal herbouwd. Dat vind ik mooi, je ziet dit vaker in Franse steden.

De benen willen niet meer. We gaan terug naar de camping waar het zonnetje zich af en toe laat zien. We drinken cider, spelen pétanque, en een ringwerpspel waar we niet veel van terecht brengen.Een schattig Engelse krullenbol van circa zes jaar oud staat belangstellend te kijken. Ik vraag hem of hij het wil proberen. Bij zijn tweede poging zeg ik hem dat je veel beter gooit met je ogen dicht. Hij sluit zijn ogen, gooit en Bart en ik doen snel een paar ringen om de stokken. Het mannetje kan zijn ogen niet geloven. Zijn dag kan niet meer stuk.

Bart maakt een maaltijd warm. Ik dommel wat weg, bedenk een route voor morgen maar probeer vooral moed te verzamelen om Sebastiaan te gaan vermoorden.