Douze points pour Les Pays Bas (14)

Het wordt vandaag een warme dag, ze geven 30° af maar in de ochtend kans op onweer. Het is inderdaad drukkend en het wordt steeds donkerder. Toch buiten ontbijten, spatje regen, tafel in de tent gezet, droog, tafel naar buiten, tien druppels, tafel naar binnen, tafel weer naar buiten en een blauwe lucht. Dit in een tijdsbestek van een kwartier.

We bezoeken de grote markt in Chef Chef (we burgeren in, niemand zegt hier Saint-Michel-Chef-Chef).

We zoeken én vinden een setje aardappelschilmesjes. We vergeten die heel vaak mee te nemen terwijl die verdraaid  handig zijn met fruit, groente of gember snijden. Thuis ligt de la met bestek vol met mesjes van vorige reizen.

Ik koop ook twee hoedjes. Stel dat ik door de selectie voor een DBS (Deep Brain Stimulation) kom en ze gaten boren in mijn hoofd, zitten die mooi verborgen onder een vrolijk hoedje. Zo niet, gaan ze in de verkleedkist en voor ‘petsiebal’. Dat is een spel, ooit bedacht door mijn oudtante, dat ik speel met mijn kleinkinderen en ze ballen moeten gooien of rollen in mijn hoeden en petjes. Hoe lastiger het hoofddeksel, hoe hoger de score.

We lopen langs de zee, zitten op een terras, plonzen wat rond in het zwembad en dan is het tijd voor de feestavond met moules, friet en karaoke. De tafels zijn geplaceerd, wij zitten naast een heel leuk stel, twee jonge vrouwen die in Saint Malo wonen. Eerst is er een quiz van twee rondes met muziekfragmenten. Dankzij een van de twee vrouwen worden we tweede. We scoren wel door de extra informatie omdat wij weten dat de zanger Dave eigenlijk Jaap heet maar besloot in verband met zijn carrière in Frankrijk zijn naam te wijzigen. Het feit dat ik de tekst van le Marseillaise ken alsmede de schrijver met jaartal helpt ook.

Dat helpt me niet als Bart en ik als eersten naar voren worden gevraagd om te karaoken. Ik waardeer het wel, als we dan toch voor gek moeten staan dan maar direct. We zingen Eén kopje koffie van VOF de Kunst en iedereen klapt mee. De vertaling ‘une tasse de café’ helpt.

Later zingen we nog le Méteque van George Moustaki. Aan het eind van de avond is daar opeens een heel leuke jonge meid die met haar vader deze middag arriveerde. Ze wil zo graag óók zingen maar alleen als ik meedoe. Haar vader durft niet. Tuurlijk, maar als ik meedoe dan Bart ook! We mogen de afsluiting zingen en doen dit met Europapa. De Fransen doen enthousiast mee en noemen het het winnende lied. Het is een avond om nooit meer te vergeten. Maar absoluut de laatste keer dat ik zoiets doe. Barts woorden: ‘ik vroeg me even af hoe ik in godsnaam op dat podium terecht was gekomen maar zag direct de reden naast me staan. Deze kunnen we mooi wegstrepen Jan! En zo is dat!

Weet niet of ik morgen nog over de camping durf.