We ontwaken in een grijze wereld met een miezerig motregentje. Gelukkig is het tegen tien uur droog en komt zelfs de zon weer tevoorschijn.
Op naar Sens, een stad in het noordwesten van Bourgondië en ooit de hoofdstad van de Senonen (Kelten), waar het ook zijn naam aan dankt. Het is een stad(je) met een en al geschiedenis en heerlijk om in rond te lopen. Wij lopen de stadswandeling met de markeringen op de grond. Op de markering staat Brennus afgebeeld, de stoere Gallische hoofdman van de Senonen die in 386 voor Chr. een succesvolle veldtocht naar Rome ondernam die de Romeinen bijna fataal werd.De afbeelding van Brennus staat ook in bladgoud op het mooie gemeentehuis.
We vervolgen de route en komen bij de prachtige kathedraal St. Etienne. Een bijzondere kathedraal want hij is de oudste gotische kathedraal ter wereld (stamt uit 1135). We lopen zachtjes naar binnen. Er is een dienst bezig. Een zangeres zingt werkelijk fantastisch mooi in deze bijzondere ruimte en er zitten heel veel mensen, prachtig aangekleed, met hun kinderen die communie doen en een hostie ontvangen.
We komen langs een parkje dat in 1883 werd aangelegd met een groot standbeeld van Jean Cousin, een Franse kunstschilder, beeldhouwer en meetkundige die vlakbij Sens (in 1490 in Soucy) werd geboren en in Sens stierf. Men zegt dat hij de eerste fransman was die met olieverf schilderde. Het parkje moet 15.000 planten in mozaïekbedden hebben staan, geheel volgens de mode uit de 19e eeuw. Dat lijkt ons prachtig.
We kunnen het parkje niet in! Het is afgesloten en een deel ervan is afgezet met rood-wit lint. Mijn fantasie slaat op hol. Wat is hier gebeurd? Een moord? Doen ze sporenonderzoek? Een ongeluk, hebben ze wat gevonden? Ik ga op onderzoek uit en na enig speurwerk blijkt er een boom te staan die dreigt om te vallen. Een iets minder spectaculaire oorzaak maar wel gevaarlijk.
Het is vandaag zondag en de supermarkt gaat eerder dicht. We waren dat even vergeten en hebben precies vijf minuten om inkopen te doen. We zijn in vier minuten klaar en hebben alles om een lekkere pasta te maken.
Terug op de camping blijkt het overal om ons heen een mopper- en huilende kinderdag te zijn. Bart sluit zich ervoor af maar ik trek me ruzies en geschreeuw tegen kleine kinderen altijd erg aan. Gelukkig keert vroeg in de avond de rust terug.
Morgenochtend de tent inpakken en nog één keer verkassen. Ik vertrouw erop dat ons luchtbed het de laatste paar nachten nog gaat gaat redden.
jannekeschrijft.com 