Een schiereiland van een eiland (2)

Ik sta op na een beroerde nacht vol pijn. Iedere stap doet pijn en lijkt spijkers te slaan in mijn heup. Buiten staar ik naar de bergtoppen om me heen. Heel hoog zijn ze niet. De hoogste berg op Madeira is 1862 meter maar die ligt niet hier. Ik liep probleemloos over veel van hun grote broers en mijn maag knijpt samen bij het besef dat dit me afgenomen kan worden. Lang niet iedereen zal het begrijpen maar daar ligt mijn passie. Naast me jengelt een kind dat het gedragen wil worden. Ik probeer me op positieve dingen te focussen. De moeder weigert haar nazaat te dragen en het jochie krijgt een woedeaanval. Ik staar naar de berg. Daar boven is het rustig.

Bart wil graag de geplande route doen. Ik kan op wilskracht lopen. Ben ik gek als ik toch ga lopen? Vast wel maar ik moest het toch zelf  uitzoeken? Ik heb een perfect schema van medicatie en pijnstillers gemaakt en ik ga gewoon een tocht lopen! Afleiden van lijden. Leiden of lijden, een substantieel verschil. Ik stap over het krijsende kind heen, zeg hem dat hij best harder kan gillen en meer zijn best moet doen. Natuurlijk verstaat hij geen Nederlands en hij kijkt me verbouwereerd aan. Ik zwaai nog even naar hem en stiefel weg.

Bart kijkt niet eens verbaasd als ik zeg dat ik naar de bushalte wil. Hij kent me en staat al klaar. Op naar het schiereiland Ponta de São Lourença! We gaan lopen naar en over het schiereiland dat zich uitstrekt tot ver in de Atlantische Oceaan en waar de golven dag en nacht beuken op de rotsen en zo heel langzaam vormen laten ontstaan.

Het is een prachtige tocht. Op een gegeven moment loop ik door de pijn heen. Het lopen gaat steeds soepeler en de pijn verdwijnt nagenoeg. Ik wil altijd blijven lopen en nooit meer stoppen. Ik klim moeiteloos tussen kabels steeds verder omhoog en kom op de top. Een schitterend uitzicht is mijn beloning.

We beginnen aan de terugtocht. Het lopen gaat zwaarder maar ik glimlach als ik om me heen hoor klagen over hoe pittig de route is. Die klagers weten niet dat op ‘grote jongens’ niemand klaagt. Daar zijn we stil en heeft iedereen alleen respect en bewondering voor de natuur en kennen we onze onbeduidende plek erin.

Moe maar ontzettend gelukkig arriveren we aan het einde van de middag bij ons hotel. Zodra ik een paar minuten zit komt de pijn weer terug.

Morgen ga ik weer lopen. Als dat net als vandaag geweldige uren zonder pijn oplevert ben ik een heel gelukkig mens.