Twee schoenen in het gras (6)

We hebben nog precies vier minuten om de bus naar Victoria te halen, vanuit het hotel is het 280 meter naar de bushalte. Als Vliegende Hollanders gaan we erop af en zijn op tijd. De bus is tien minuten te laat. Hij zit ook nog eens bomvol. Er resteert nog één vrije zitplaats voorin, pal naast waar ik platgedrukt sta, maar omdat er een vrouw met een kruk naast staat gaat er niemand zitten.

De vrouw richt zich tot mij:’ Gaat u toch zitten, ik kan daar zeer zeker niet zitten met mijn been.’ Ik ben reuze blij met de zitplaats en heb een heel gesprek met de vrouw die uit Shanghai komt en trouwde met een Maltezer. Ze hadden een restaurant maar zes jaar terug werd ze aangereden door een auto en is haar been verlamd. De zaak moest dicht en de rechtszaak loopt nog. Normaliter brengt haar man haar met de auto naar de stad maar vandaag wilde ze stoer alleen gaan. ‘Niets mis mee’, antwoord ik, ‘alleen het tijdstip voor de bus was beroerd gekozen.’ We schieten alle twee in de lach. Hoopvol vraagt ze of ik op het eiland kom wonen. ‘Ik had hier een vriendin uit Nederland maar die is teruggegaan.’ Na even een stilte zegt ze: ‘Ik zou heel graag terug naar Shanghai gaan. Maar dat kan niet.’ Het raakt me. Emigreren wordt soms moeilijker met het klimmen van de jaren.

We zijn in Victoria, een prachtige stad. Ik moet hier overigens nog een rectificatie plaatsen, Gozo is wel degelijk mooi, alleen niet in Marsalforn (op de boulevard na). Zodra de bus het dorp achter zich liet veranderde de omgeving en transformeerde in een schoon en aantrekkelijk landschap. Waarvan akte.

Victoria is de hoofdstad van Gozo. De inwoners hier hebben het over Rabat, dat is de oude naam van de stad en is arabisch voor het woord stad. De naam werd in 1897 omgedoopt tot Victoria ter ere van het Gouden Jubileum van de Britse koningin. Koningin Victoria werd trouwens bij haar geboorte Alexandrina gedoopt. Ze koos voor haar tweede naam Victoria als regeringsnaam. ‘What’s in a name?’

We bekijken de Citadel, gaan naar het Archeologisch Museum, bezoeken het Historic House, The Old Prison en natuurlijk de kathedraal. Die laatste was afgebouwd in 1711 en is zeer indrukwekkend. Het plafond is schitterend met een trompe-l’oeil beschildering. Er is een hoop glitter en glans, er is werkelijk niets bescheiden aan deze kerk. Ruim 83 % van de bevolking hier is rooms-katholiek.

We lunchen en lopen door de smalle straatjes hier. Er zijn een hoop piepkleine winkeltjes met veelal toeristische waren en kleding die wat oubollig overkomt. Ik koop helemaal niets. Goed zo!

We nemen terug niet de bus maar gaan lopend. We volgen eerst de wegwijzers naar Marsalforn maar dat is lopen langs de drukke weg. We gaan over tot het volgen van markeringen van een wandelroute naar de kust. Er wordt gewaarschuwd alert te zijn op de markeringen, ze kunnen nogal vervaagd zijn. Ik ben alert en zie daarom een beetje luguber opeens twee achtergebleven mooie witte damesschoentjes staan die langzaam overwoekerd raken. Wat is het verhaal hierachter? Hoe komen die hier in dit afgelegen landschap terecht? Je laat toch niet je schoenen staan in een landschap vol stenen en gruis. In mijn hoofd duiken direct spannende plots op.

De markeringen zijn inderdaad vaak moeilijk te zien maar het zijn blauwe markeringen, de kleur van een makkelijke looproute. Veel paden zijn er trouwens hier niet en in de verte zien we de Christus op de berg staan die ons daarmee de richting wijst waar we heen moeten. Wanneer de eerste rommel weer op straat ligt weet ik dat we er bijna zijn.

We relaxen lang op een terras, doen een heleboel spelletjes, nemen een douche en gaan voor de laatste keer hier uit eten. Morgen rijden we naar Sliema. Het raadsel van de schoenen is nog onopgelost.