Naar Fado onder protest (4)

Het ging deze vakantie verrassend goed tot vanmorgen. Van mij verwachten mensen onhandigheid omdat ik nu eenmaal een ‘parkie’  ben, maar in de praktijk is het Bart die een spoor van ongelukjes achterlaat. Waarschijnlijk heeft het met concentratie te maken. In de ontbijtzaal stopt Bart brood in de broodrooster, wil om onbegrijpelijke redenen het brood naar beneden duwen waarna de  broodrooster  kantelt. Verschrikt houdt hij het apparaat tegen en gooit zijn jus d’orange om. Het wordt allemaal voor hem opgeruimd en met een glas verse jus d’orange komt Bart aanstappen naar ons tafeltje. ‘Je raadt nooit wat er misging?’ zegt hij met een glimlach.’ De hele boel weer omgegooid’. Hij zet zijn glas iets te ferm neer en het sap gutst over de rand. Wordt het zo’n dag?

Het pasje van de schoonmaakster geef ik af aan de receptie en vertel  erbij dat we éénmaal schoonmaken per dag afdoende vinden.

We gaan weer aan de wandel. Het is bewolkt maar nog steeds droog. Ik spot een Pikolinos schoenenwinkel, ik ben gek op dit Italiaanse merk maar vind de schoenen voor mezelf vaak te prijzig, iets wat Bart enorm kan irriteren. Ik ga de winkel binnen en stap een kwartier later met nieuwe schoenen naar buiten. Kijk, zo kan het ook.

Na een bezoek aan een grote overdekte Christmas market bekijken we de Igreja do Carmo. Dit zijn twee kerken gescheiden van elkaar door een huisje van slechts één meter breed. Religieuze wetten schreven namelijk voor dat kerken niet elkaars buren mochten zijn. De kerk met de klokkentoren met de naam Carmelutas, stamt uit de 17e eeuw. De kerk rechts, de Igreja do Carmo is gebouwd in de 18e eeuw in Rococostijl. De zijkant is helemaal bedekt met de blauwwitte azulejos tegeltjes. De kerken waren eerst onderdeel van een kloostercomplex en het huisje tussen de kerken moest de monniken van de Carmokerk bij de nonnen van de Carmelita vandaan houden. Het was misschien praktischer geweest om de Carmokerk een straatje verder te bouwen maar nee, ze wilden dat het hele complex op de meest prominente plek zou staan, namelijk in het hart van de stad en bedachten de geniale oplossing van de bouw van het huisje ertussen.

Er is vandaag een landelijke staking in Portugal en er zijn protesten door het hele land. De Portugese regering presenteerde deze zomer een hervormingspakket dat de arbeidsomstandigheden moet aanpassen aan de 21e eeuw. De vakbonden vinden dat er teveel rechten van de werknemers worden afgenomen. Van alle kanten komen er opeens  demonstranten aan die zich hier flink willen laten horen. We willen niet meeprotesteren en gaan terug naar het hotel om een uurtje uit te rusten in onze kamer die weer griezelig opgeruimd is. De doekjes met sloffen die Bart nijdig in de kast had gegooid staan weer aan weerszijden van het bed en alles staat eng recht. Mijn nachtkleding ligt weer akelig precies opgevouwen op de hoek van het bed.

Wanneer we het hotel verlaten is er een flinke demonstratie op vijftig meter van ons hotel. Gillende mensen, toeterende auto’s. Wij gaan  gelukkig de andere kant op. De receptionist gaf aan dat het niet gevaarlijk is maar echt lekker voelen we er ons niet bij.

Om 18:30 uur zijn we in het klooster van São Bento da Vitória, dat van de benedictijner monniken was die tegenwoordig een stukje verderop wonen. De monniken maken er nu heerlijke port en likeur, we krijgen van elk een glaasje. Een plaatselijke gids neemt ons, samen met nog vijf andere bezoekers, mee de kerk São Bento da Vitória in, een onderdeel van het klooster en vertelt op boeiende wijze over deze kerk uit 1596. Hierna mogen we plaatsnemen in een kamer van het klooster en is er een concert van een uur door een Fado zangeres met twee gitaristen ter begeleiding. Fadomuziek raakt me altijd en het uur vliegt voorbij. De zangeres laat ons groepje van zeven personen de laatste twee nummers meezingen. Niemand spreekt Portugees en niemand zingt echt goed maar gezellig is het wel.

We zoeken een leuk restaurant uit en nemen nog maar een portje bij de maaltijd. Daarna is het tijd om naar onze kamer te gaan. Bart verwacht niet dat de dame van de schoonmaak weer in onze kamer was. Ik wel en wanneer we de deur opendoen zie ik direc de witte vlek voor het bed van het doek met sloffen. De kamer is eng opgeruimd met mijn pyjama weer opgevouwen op het voeteneinde en de gordijnen potdicht. Alle toiletspullen zijn teruggestopt in mijn toilettas. Nijdig rukt Bart de gordijnen open. De helft van het gordijn vliegt van de rails. Hij staart er verbluft naar. Dan ziet hij de de sloffen die ook aan zijn kant van het bed klaarstaan. Moedeloos zakt hij op het bed. ‘Waarom begrijpt ze niet dat ik die dingen niet wil als ik ze in de kast gooi? Wat moet ik nu doen met dat halve gordijn?’ Ik kan niet anders dan er enorm om lachen. Onze schoonmaakster was vandaag in ieder geval niet bij de demonstraties. Daarvoor had ze het te druk met onze kamer.