Mooie herinneringen geven betekenis aan het leven (6)

Het laatste ontbijt, voor nu althans, in Portugal. We ontbeten hier de hele week fantastisch maar deze ochtend neemt Bart, waarschijnlijk uit heimwee naar de port van gisteren, er zelfs een glaasje port bij. Port en brut staan hier namelijk gezellig tussen de andere ontbijtproducten in. Ik start de dag zoals altijd met eerst thee en daarna een kop warme chocolademelk. Deze morgen krijg ik een enorm glas chocoladedrank van de bediening met een berg slagroom, waarschijnlijk om tegenwicht te bieden aan Barts port.

Ons vliegtuig gaat pas om 20:05 uur, de dag ligt nog voor ons. En wat voor een, de zon schijnt, de lucht is felblauw en de temperatuur loopt op naar 18°. We lopen naar een schoenenwinkel op steenworp afstand van het hotel. Het is de derde keer dat we hier zijn. De eerste keer zag Bart leuke stoere leren zwart met bruine stappers maar die waren helaas niet meer in zijn maat. ‘Morgenmiddag heb ik ze senhor, er komt dan gegarandeerd een nieuwe voorraad binnen. Ik leg ze voor u weg.’ De tweede keer zaten ze toch niet bij de voorraadaanvulling maar deze ochtend zouden ze klaarliggen. Er zijn schoenen binnen gekomen maar helaas in een maat groter en een maat kleiner en ligt niets klaar. De baas steekt een tirade af tegen zijn personeel en kruipt in de etalage om te zien of het paar daar wellicht in de felbegeerde maat is. Tijdens zijn kruiptocht vallen alle schoenen achter hem om. Hij gebaart dat het goed komt. Hij pakt de schoen, die helaas een maat te klein is, en bij het terugzetten raakt hij het opzetplankje voor de schoen waarna alle plankjes met schoenen als dominostenen omvallen. In de etalage zit een verbouwereerde man met tientallen schoenen om hem heen. Een goed moment om hem te bedanken voor de moeite en er vandoor te gaan.

We lopen door naar de Christmas Market. Het is zaterdag en hij moet nu open zijn. Hij is open maar vergeleken bij de kerstmarktjes aan de andere kant van de brug stelt het hier weinig voor. We drinken in het zonnetje een glas warme wijn en steken voor de laatste keer de brug over naar de kerststalletjes aan de andere kant. Voor we daar arriveren ontdek ik een schattig winkeltje met heel aparte dingen. Ik zie een cape met bijpassende baret. Hij is geweldig. Ik vraag naar de prijs en die valt tegen. We lopen honderd meter verder en ik heb spijt. ‘Bart, hij is ge-wel-dig! Ik ga spijt krijgen als ik niet ga kijken of het leuk staat. Maar we kunnen onmogelijk nog meer meenemen in het vliegtuig … ik moet nu al drie lagen aan.’ Bart kijkt me lachend aan. ‘We gaan het kopen Jan en we krijgen het wel mee.’ Dus stuif ik drie minuten later weer het winkeltje binnen. ‘Hello again!’ Ik koop de cape en de baret en weet 10% korting te krijgen en loop intens gelukkig naar buiten in de volle wetenschap dat het inpakken van al onze inkopen verdraaid lastig gaat worden bij de 10 kilo bagage die we per persoon mogen meenemen.

In het hotel lukt het ons met wiskundige precisie alles in de kleine handbagagekoffertjes en rugzakken te proppen waarbij ik wel mijn jas om mijn middel bindt en Bart een vrouwensjaal om moet. Want ik heb al een sjaal om en twee is raar. Een taxi brengt ons naar de luchthaven en wat doe ik … ik koop nog een rugtas en Bart bier. Als bagage meenemen een uitdaging is wil ik op het hoogste level spelen!

We eten een hapje en lopen daarna op ons gemak naar het boarden. Daar staat een half uur voor en we hebben nog 20 minuten over als we arriveren. We moeten echter zo snel mogelijk het vliegtuig in want het staat op het punt van vertrek. Paniek! Slechts enkele minuten later zitten we in het vliegtuig op de juiste stoelen. Het vliegtuig is nog niet eens voor de helft vol maar we vertrekken, 25 minuten eerder dan op de vliegtickets staat. ‘Zitten we wel in het juiste vliegtuig?’ vraagt Bart aan de stewardess.’ We zouden om 20:05 vliegen.’ We zitten goed, het vliegtuig heeft weinig passagiers en als alle passagiers er zijn vertrekken ze eerder. We hebben dat nog nooit meegemaakt maar het schiet wel lekker op. 

Moe en rillerig lopen we op Schiphol naar onze auto. Nog een uurtje rijden en om 1:15 uur zijn we thuis. Blij raap ik kerstkaarten van de mat, zet thee en we praten nog even na over Porto. We hebben er weer vele mooie herinneringen bij, allemaal fragmenten uit je leven die je bij je wilt blijven dragen. In de slaapkamer zie ik de blik van Bart snel rond gaan. Nee hoor, geen witte slofjes meer!