Gek of geniaal (3)

Met nog steeds een gezellig zonnetje breken we de tent af, we willen verder. Wanneer we de auto voladen zien we opeens de fles afwasmiddel staan. Niets verbaast me nog.

We rijden vandaag naar Pleudihen-sur-Rance maar stoppen onderweg voor een paar uurtjes in Honfleur. Een schilderachtig plaatsje, zeker een bezoekje waard.  Hier eindigt de Seine in het Kanaal. Het is wel  toeristisch maar niet storend. We stappen door heel wat kasseienstraatjes en dan sta ik opeens voor het geboortehuis van Erik Satie. Ik wist wel dat hij hier vandaan kwam maar toch sta ik daar compleet verrast voor dat huisje.

Er komt een Fransman naast me staan. Met opgetrokken wenkbrouwen vraagt hij wie Satie was. ‘Een componist en pianist. Het is niet zeker of hij nu geniaal of gek was.’ De man antwoord dat de grens daartussen moeilijk te bepalen is. Ik vertel nog: ‘ Die peer staat voor de Drie peervormige stukken , zijn bekendste werk.’ Die was gek verklaart de Fransman. Hij loopt door en ik hoor hem nonchalant tegen zijn gezelschap zeggen dat dat het huis van Satie is, een geniale componist die krankzinnig werd. Ze kijken hem bewonderend aan omdat hij dat weet. Jammer dat ik hem niet vertelde dat Satie alleen eten wilde wat wit was. Laten we het erop houden dat Satie een beetje vreemd was.

Na veel vertraging, het is druk op de weg, arriveren we tegen 18:30 uur op een eenvoudige camping. Een groot grasveld met een oud sanitair hokje met voor zowel de mannen als vrouwen een douche en twee gehavende toiletten.  Verdraaid, we hebben geen toiletpapier bij ons.

Iedere vrijdagmiddag is er hier een soort festivalachtig feestje. De locale bevolking zit aan picknicktafels voor het meer of ligt in het gras. Er speelt een bandje met een schorre zanger, er staan tentjes met moules et frites en crèpes en cider en bier. Kinderen spelen ouderwetse spelletjes als zaklopen en samen lopen op latten met je voeten in een lus.

Het schiet me om 21:00 uur weer te binnen dat we geen toiletpapier bij ons hebben en vraag de eigenaresse van de camping, die ook het café aanstuurt en misschien zelfs de festiviteiten voor haar café, of ik een rol toiletpapier van haar kan kopen. Ze staart me verbluft aan. ” U heeft geen toiletpapier? ‘Nee, maar ik ga dat morgen wél kopen hoor.’ Ze schreeuwt door de zaak naar een andere vrouw dat ze een rol toiletpapier voor me moet pakken. ‘Ze heeft niets bij zich.” Ze realiseert zich dat we vier nachten geboekt hebben. ‘ Ze blijft vier dagen dus ze heeft vier rollen nodig! ‘ Ik koop morgen een pak hoor’ fluister ik. ‘Maak er maar één van want ze gaat morgen en pak kopen.’

Ik probeer nonchalant met mijn rol onder mijn arm het café te verlaten.

Het weer gaat veranderen. Het is al te voelen. Tot nu toe hebben we al drie dagen geluk gehad met het weer. Het maakt niet uit. Morgen rijden we naar Le Mont-St-Michel en starten met de GR 34 en daar hebben we heel veel zin in.