Ik hoor, ik hoor wat jij niet hoort! (2)

Om half vier vannacht regent het wel heel hard en net als ik me afvraag of een tent kan gaan dobberen is Bart al polshoogte nemen. Het valt allemaal reuze mee, wat plassen hier en daar maar niets wat ons kan beletten weer in slaap te vallen bij het staccato geluid van neerspattende regendruppels op onze tent.  

Gewekt door geluiden op de camping kijk ik verbluft op mijn horloge. Het is half  negen! Ik heb in totaliteit zes en een half uur geslapen. Ik kan me niet eens meer heugen wanneer ik dat voor het laatst deed. Mijn lijf is er blij mee. Het is ook nog eens droog! 

Vandaag duiken we de geschiedenis in, iets waar ik dol op ben. In mijn hoofd veranderen al sinds mijn jeugd de droogste stukken tekst uit allerhande naslagwerken in levendige tafrelen. Ik had en heb dan ook vele helden. En zie, we zitten hier op een camping vlakbij Rouen en dat is de plaats waar heldin Jeanne d´Arc droevig eindigde op de brandstapel. We hebben vanmiddag een wandeling geboekt in Rouen met Jeanne d´Arc zélf die aan het einde van de middag weer zal transformeren in de jonge actrice die ze eigenlijk is. 

Ik zou werkelijk een heel boek over Jeanne d´Arc, de boerendochter uit Domrémy-la-Pucelle, kunnen schrijven. Over stemmen van heiligen die tegen haar spraken en de dag dat zelfs God in eigen persoon zich tot haar richtte. Hij vertelde haar dat zíj de maagd was die de Fransen van de Engelsen moest bevrijden. Schrijven over hoe Jeanne zich naar de nog ongekroonde koning Karel VII in Chinon spoedde. De kroning moest namelijk plaatsvinden in Reims maar die stad was bezet door de Engelsen. 

Over dappere Jeanne die in mannenkleding (in een lange jurk is het nu eenmaal beroerd paardrijden) met een door haar zelf samengesteld leger de Engelsen Orléans uit mepte en niet veel later ook uit Reims zodat Karel eindelijk gekroond kon worden. Over die Karel VII die het toen wel genoeg vond, hij ambieerde niet nog meer land. Maar Jeanne moest nog opdrachten van God uitvoeren en ging door! Ze wilde Parijs bevrijden, wat mislukte. Over die gekke inhalige Bourgondiërs die heulden met de Engelsen en een hekel aan Karel hadden. Zíj waren het die Jeanne gevangen namen en verkochten aan de Engelsen om vier jaar later net zo makkelijk weer terug te keren naar de Franse zijde en Jeanne met terugwerkende kracht een heldin vonden. Over hypocriet zijn, je kon er destijds al hele programma’s als Shownieuws mee vullen wat dan vast Kasteelnieuws heette. Over het proces van Jeanne waarbij ze geen schijn van kans maakte maar zo dapper bleef tot het bittere eind. Over de hoge brandstapel waarop ze, slechts negentien jaar oud belandde en met twee stokjes een kruis maakte. Over haar hart dat niet wilde branden, wat de beul ook probeerde. Het hart bleef rood en kloppend en werd met haar as in de Seine gegooid. Vreemd genoeg claimen ze in Compiègne nog as van Jeanne te hebben en bewaren ze dat als heilig relikwie. 

Ik bespaar het jullie allemaal maar het is duidelijk dat ik een geweldige middag heb met de actrice die zich zó Jeanne d’Arc voelt dat ze tijdens het vertellen over het proces tranen in haar ogen krijgt. We praten dan ook heel wat af over onze Jeanne. Bart ziet het geamuseerd aan en krijgt als dank voor zijn geduld later een enorm groot glas regionaal bier wat hem zichtbaar smaakt. 

De rest van de middag blijven mijn gedachten terugkeren naar de stemmen in het hoofd van Jeanne. Hoor je tegenwoordig stemmen dan maak je grote kans om in een dwangbuis afgevoerd te worden naar een psychiatrische afdeling. Maar stemmen horen werd door de eeuwen heen anders bekeken. Het was eerst vaak een goddelijk advies. Denk maar aan het orakel van Delphi of Maria die de stem van God hoorde over de geboorte van haar zoon. Later kwam het nogal eens voor bij veranderingen in de politiek, economie of wetenschap. Socrates hoorde de stem van een demon, maar ook Ghandi en Winston Churchill hoorden stemmen. Daar hoor je dan weer niet veel over.  

Arme Jeanne. Laten we het er maar op houden dat de stemmen aanvankelijk haar zegen waren in het politieke klimaat van toen en dat dezelfde stemmen later in het veranderde politieke klimaat haar grootste bedreiging werden. 

Bart heeft foto´s gemaakt van Jeanne en mij. Het maakt me verdrietig dat niet alleen Jeanne
d´Arc dood is maar óók de telefoon van Bart. Ik hoop zo dat mijn foto met Jeanne nog ergens in de Cloud op een wolk zweeft en teruggehaald kan worden zodat ik een tastbare herinnering aan Jeanne heb. 

Terug op de camping kokkerelt Bart en ik mijmer lekker verder over stemmen en over mijn eigen innerlijke stem. Die me soms maant iets te doen of juist te laten. Die ik dan tegenspreek of gelijk geef. Wat zou ik me wild schrikken als opeens de stem van Griet Titulaer zou opklinken in mijn hoofd of die van Vadertje Drees. Doodeng! Niet veel later hoor ik echt een stem. Van Bart, of ik aan tafel wil komen. Tja, aan sommige stemmen moet je gewoon gehoor geven.