Verleid door de tuinman (4)

Volgens mijn weerapp wordt het vandaag een mooie dag. Droog, zonnig en een graad of 21.

De sombere lucht leest denk ik pas in de loop van de ochtend zijn app maar dan klaart de lucht razendsnel op en wekt zelfs de haan die ons alsnog informeert over het aanbreken van weer een mooie dag in Jumièges.

Het maakt niet uit hoe je in dit plaatsje terecht komt; of je er nu wandelend over de fruitroute arriveert,  met de auto komt aanrijden, varend over de Seine, of op de fiets, je kan hier niet om de Abdij heen. Met zijn twee torens van 46 meter hoogte vangt hij ieders blik. Natuurlijk gaan we daar vandaag naartoe.

Ik lees dat dit het oudste en belangrijkste klooster uit de Westerse wereld is. ’ Oké’, prevel ik, ‘verras me dan maar’.

Ik ben op slag verliefd op het gebouw zodra ik door de poort kom. Het prachtige bouwwerk uit 654 heeft alle jaren tot nu doorstaan, met en zónder hulp. Eerst de verwoesting van de Vikingen in 841, daarna de Honderdjarige oorlog met steun en  bescherming van de koning. Maar toen het gebouw later afgerekend werd op zijn koninklijke banden tijdens de Franse revolutie bleef het daar kalm staan, en het staat het er nog. Misschien geplunderd en vernield maar nog steeds fier, elegant en mysterieus.

In mijn hoofd klinkt het lied I‘m still standing van Elton John en als niemand kijkt maak ik er danspasjes bij. Ik vind het niet onaardig gaan.

We lunchen in het dorpje zelf. Het heeft een kleine kruidenier en drie Horecagelegenheden. Wij kiezen de middelste waar ze gezellige zitjes in de tuin hebben gemaakt. Er breekt regelmatig paniek uitt omdat windvlagen de parasols laten omwaaien waarbij een enkele keer zelfs de hele tafel wordt meegenomen.

Op naar de tuinen van Abbaye Saint-Georges in Saint-Martin de Boscherville. Je kon in de Abdij van Jumièges een combikaart kopen met de tuinen van Abdij Saint Georges erbij. Dan betaalde je slechts 2 euro meer. We komen erachter dat Saint Georges 23 kilometer verderop ligt maar hé, we hebben het naar ons zin en de zon schijnt.

Bij de Abbaye Saint Georges kijken ze verheugd verbaasd naar onze tickets. Er worden vast niet veel combi kaarten verkocht.

We werpen eerst een blik in de abdij uit 1680. Eerlijk gezegd vind ik hem wat kaal, hij raakt me niet. Direct maar door naar de tuin en die is werkelijk prachtig. Ik zou hier dagen kunnen gaan zitten schrijven. De tuin is aangelegd op vier niveaus, vier terrassen moet je geloof ik zeggen. Het onderste deel is de moestuin. Dit wordt nutstuin genoemd, een prachtwoord. Er staan oude rassen groentes, met bloemen ertussen maar ook kruiden en medicinale planten. We vermaken ons hier een hele poos door elkaar steeds een plant aan te wijzen die de ander dan moet herkennen. Ik herken vooral de giftige planten 🙂 .

Het volgende niveau is de boomgaard met fruitbomen. Er is een tuinman met zijn jonge hulp aan het werk. Ze werken niet zo hard want ze vinden het leuker te kijken naar ons  ‘ken de plantspel’. Wanneer wij tussen de fruitbomen door kuieren komt de tuinman op me af. ’Bonjour madame’, hij maakt een kleine buiging en overhandigt me een grote groene pruim. ‘Dit is het lekkerste uit de hele tuin’. Even een kleine aarzeling, maar dan krijgt Bart ook een exemplaar. Ik kan de tuinman wel zoenen, ik heb nog nooit zo’n lekkere vrucht gegeten. Hij straalt van oor tot oor. Op mijn vraag of hij met me op de foto wil omdat ik een blog schrijf, straalt hij nog meer. De tuinman in opleiding kijkt sip. ‘Mag ik er ook op? In uw blog? ’ Natuurlijk gaat ook hij op de foto!

Er volgt nog een niveau met wijnstokken met een grote gnomonic zonnewijzer die ik niet begrijp en komen dan op het bovenste niveau waar men kan ontspannen. Er is een geurtuin maar ik ruik niets dus die is niet aan mij besteed. Terwijl Bart druk foto’s maakt met zijn fotocamera wied ik een bergje onkruid. Wanneer ik onkruid zie móet ik dat eruit trekken. Ik schaam me een beetje om het te zeggen maar ik trek regelmatig onkruid uit de grond. Als niemand kijkt bij een tramhalte of op een terras, zelfs als ik bij iemand op bezoek ga. Bart ziet het vaak aan mijn blik en sist me dan toe: ’Laat staan hoor!

Tot slot komen we bij een labyrint. Dat doorlopen is een test die je helpt je ziel te zuiveren en zo de weg naar God mogelijk moet maken. We lopen met een ouder stel Fransen en een paar Engelsen maar wij worden zielsongelukkig van het in kringetjes rondlopen. Bart laat me op zijn schouder klimmen en ik speur naar de uitgang. Op een rijtje keutelen drie nationaliteiten het doolhof uit. Gezellig was het wel!

Soms is geluk maar heel klein. Of is geluk de aandacht voor kleine dingen hebben? Ik denk dat je geluk hebt als je uit kleine dingen je geluk kunt halen.